Exit Auberge

Dag 30 van Peunte La Reina naar Logroño

Exit Auberge

Gisteren heeft Mees het al geschreven, een diepe wens van mij is in vervulling gegaan: één keer in mijn leven in een Auberge slapen. 
Bij de inschrijving in de Auberge begrijpt de dame achter het bureau het, dit is voor deze Pelgrim de eerste en de laatste keer in een Auberge. Mees wil graag een stempel in zijn paspoort. De dame kijkt mij verlangend aan, ze wil ook graag een stempel in mijn paspoort plaatsen. Ik kan met goed fatsoen niet weigeren. Omdat ik niet wil dat er vandaag iets mis gaat, vraag ik haar nog een stempel te plaatsen. Het verlangen is uit haar blik verdwenen. Na het tweede stempel maak ik haar duidelijk dat ik de hele pagina gevuld wil zien met stempels. Ze kijkt Mees hulpeloos en niet begrijpend aan. Mees wijst met een vinger op zijn voorhoofd en zegt dat ik gek ben. De dame begrijpt dat ze met een hopeloos geval te maken heeft en zet met steeds groter enthousiasme -of is het woede- haar stempels in mijn paspoort. Tevreden bedank ik haar met mijn meest charmante glimlach. Ze glimlacht zowaar terug.
We krijgen twee zakjes met weggooi matras- en kussenovertrek en worden naar onze kamer begeleid. Het is een acht persoons kamer van 3 bij 5 meter, met vier stapelbedden. In het midden staat een schot, dat de kamer in tweeën deelt. Aan weerszijde twee stapelbedden. Wij mogen boven slapen. De onderste bedden zijn bezet en in de paden staan grote rugzakken van wandelaars.
We eten heerlijk in de stad en gaan rond tien uur terug naar onze slaapplek in de Auberge. Twee mannen onder ons, liggen al op bed. Een van hen slaapt reeds en maakt zachte snurk geluiden. Dat belooft nog wat denk ik. 
Het is benauwd en bloedverziekend heet in de kamer en ik zie dat het raam dat zich in het gedeelte achter het schot bevindt dicht is. Ik besluit er geen aandacht aan te schenken, er slapen al mensen.
Als Mees en ik rond 11 uur in bed liggen, komt er nog een jonge man binnen die de deur dicht doet. Wanhopig doe ik de deur weer open. 
Terwijl wij de slaap proberen te pakken, zijn de twee mannen onder ons al een paar fases verder. Een onbedaarlijk gesnurk barst los. Mees begint na twee minuten al te zuchten en slaakt kreten als "Ah, nee hè" en draait onrustig. Na enige tijd komt er nog een gast onze kamer binnen. Hij kleedt zich met veel bombarie en herrie om en als hij zijn bed in klimt, valt het trapje kletterend op de grond. Het snurken onder ons houdt even op.
Nog geen twee minuten nadat de laatste gast zijn bed is ingestapt, begint ook hij luidruchtig te snurken. De twee mannen onder ons vallen hem bij en ik hoor dat een jong stelletje achter het schot er de slappe lach van krijgt. Het werkt op mij aanstekelijk en ook ik krijg de slappe lacht. Mees is de wanhoop nabij en roept naar mij dat ik aan de bedden moet schudden om de snurkers tot bedaren te brengen.
Ik heb het ondertussen stikbenauwd gekregen, pak m'n slaapzak en besluit hier weg te gaan. Dwalend door het gebouw vind ik bij de eetzaal een ruimte waar ik, naast wat tafels en stoelen en drankautomaten, ook een matras zie staan. Die is voor mij roep ik!
Het is ondertussen een uur of één en het duurt even voor ik aan het geluid van de koeling van de drankautomaat ben gewend, maar val in slaap. 
Als ik voor mijn gevoel net slaap, hoor ik iemand de automaat bedienen. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het vier uur is. Op de achtergrond hoor ik deuren dichtslaan en douches lopen. De wandelaars staan vroeg op...
Opvallend, zij beschikken schijnbaar allemaal over een opgewekt ochtendhumeur. Hun ochtendrituelen doen zij onder luid gelach en uitbundige gesprekken. 
Ik doe geen oog meer dicht. Rek mijn 'nachtrust' tot half zes en ga douchen, koffie drinken en zien dat ik wat te eten krijg. Het wordt een zware dag...
Mees is ondertussen ook in beeld. Hij is rond half zeven opgestaan, heeft -zegt hij- redelijk geslapen. "Wel nadat jij bent weggegaan", voegt hij er aan toe.
We ontbijten rustig met koffie, terwijl Mees nog wat administratie doet. Rond 11.00 uur zitten we tenslotte op de fiets naar Logroño.
Onderweg zien we de opgewekte wandelaars in colonne door het landschap trekken. Ik voel me er steeds verder van vervreemd raken...
Ons traject begint met een zware klim van vijf kilometer. Verder is het afwisselend licht klimmend en dalend. 
Rond half een zijn we in Estella. We drinken koffie. Mees neemt er een stuk gebak bij, maar tot zijn schrik zet de barman het in de magnetron. Het blijken twee stukken tortilla. Die gaan er bij mij goed in, want eigenlijk heb ik nog niets fatsoenlijks gegeten. Bij de tweede bak koffie bestel ik nog een stuk. Mees kijkt me hoofdschuddend aan en vraagt zich af  waar ik het toch allemaal laat...
Terwijl wij op punt staan onze route te vervolgen, staan als uit het niets Wim en Marga uit Breda met de rolstoelfiets voor het terras. We blijven nog wat en praten bij over het verloop van onze reizen. Erg leuk om hen weer te ontmoeten. We nemen afscheid van elkaar, maar worden al snel door hen ingehaald. Wim maakt van de rolstoelfiets een racefiets, onbegrijpelijk hoe hard hij met dit apparaat kan scheuren.

In de loop van de dag bespeur ik onrust in het gedrag van Mees. Ik herken dit uit eerdere momenten. Mees geeft aan dat hij om een uur of half vijf op de camping wil zijn. Hij wil in alle rust nog wat kleding wassen en 's avonds voldoende tijd om rustig te eten e.d. Ik begrijp nu waar de onrust vandaan komt...
Tijdens het opzetten van onze tent begint het te regenen. Het is geen feest om dan je tent op te zetten. Een Duits echtpaar heeft ons zien tobben en vraagt of we zin hebben om onder hun luifel bij de camper iets te eten en te drinken. We krijgen koffie en een stuk brood met wat lekkers en 'moeten' er Grappa bij drinken. Gemüttliche Duitse gastvrijheid. We worden voor morgenochtend ook weer uitgenodigd om met hen te ontbijten. Geweldig vinden we het. 
's Avonds gaan we het stadje in. Mees wil me de prachtige Kathedraal laten zien. Een voorbeeld van Spaanse uitbundigheid, met veel bladgoud. Er wordt een mis gevierd. Ik hoor veel Sancta Maria. Het blijkt een mis te zijn speciaal voor de Camino-gangers, mooi.
Logroño staat bekend om zijn Tapasstraatje. Een aaneenschakeling van Tapasrestaurantjes waar de heerlijkste gerechten worden gemaakt. Het is ontzettend druk en we zien mensen van het ene naar het andere restaurantje trekken. We hebben geen moeite om dit gedrag over te nemen en laven ons in verschillende restaurantjes en barretjes aan de Tapas en bier. Het is een heerlijke avond.
We evalueren de dag, waarbij ik behoefte heb met Mees te bespreken dat er overdag toch enige druk werd gelegd door een tijd in gedachten te nemen waarop we op de camping zouden 'moeten' zijn. Ik had gehoopt dat we los van tijdsdruk onze weg zouden kunnen vervolgen. Maar Mees heeft veel meer dan ik behoefte aan vastigheid en houvast om zich er goed bij te voelen. Het zit in zijn genen zegt hij...

15/09/23\Kees