Pfff, wat een zware dag voor mij!

Dag 35, van Cavia naar Carión de los Condes

Pfffff, wat een zware dag voor mij!

Vanochtend vertrokken vanuit de camping Cavia. We moeten een rit maken van ruim 80 km. De meeste campings zijn niet meer open. We moeten vooraf even bellen of de camping open is. We krijgen een aardige campingbaas aan de telefoon en de camping in Carión de los Condes is open. We gaan op weg. In het begin zitten nog wat kleine klimmetjes, die wel goed te doen zijn. We rijden wel op de hoogvlakte van Spanje, dat betekent dat je rond de hoogte van duizend meter fietst. Maar de Spaanse hoogvlakte staat ook bekend om de wind. Vaak heb je daar de westenwind vanuit de Atlantische Oceaan. Ik ken iemand die op deze hoogvlak ooit wind uit het oosten had en met gemak over de hoogvlakte fietste. Nu, ik niet. We hebben vandaag rond windkracht zes tegen. Dus een stevige wind. Kees komt met zo’n wind in zijn element. Het is niet warm, dan heeft hij het al naar zijn zin. En wind, het doet hem aan de polder denken in Nederland. Hij krijgt dan energie.

We zien wat meer fietsers onderweg. Ik zit achter een Pools jong stel en bij de lichte klim en tegenwind kan ik net een beetje uit de wind bij hen zitten. Helaas gaan ze even rusten en moet ik het weer alleen doen. Aan het einde van de dag komen we de groep als nog tegen. Het is een groep van rond de acht personen. Deze acht personen hebben allen een elektrische fiets. Nu gaat een Poolse meneer achter mij op zijn elektrische fiets uit de wind zitten. Na een klein half uur geeft hij met zijn accu wat extra gas en rijdt hij mij vriendelijk voorbij en dankt mij dat hij uit de wind mocht zitten. Ik had het liever andersom gezien. Hij fiets naar zijn vrouw die inmiddels lopend de helling opgaat. Ik kom bij hen en vraag of ik iets kan betekenen. De accu van de dame is leeg. Tja, daarbij kan ik niet helpen, ik groet hen vriendelijk en rijd door. Toch fijn dat mijn accu nog niet leeg is, denk ik bij mijzelf.

Rond zes uur komen we op de camping aan, Kees ziet aan mij dat ik het vandaag zwaar heb gehad. Ik krijg voor het eerst in deze weken een complimentje van Kees dat ik het goed gedaan hebt. Hij vindt ook dat ik het complimentje nu echt verdiend hebt, de andere keren was dat niet nodig. Ik bedank Kees, hij was alert voor mij deze dag en heeft mij er goed doorheen geholpen. 

Zelf was Kees in topvorm. Op de laatste redelijke steile klim heeft hij zijn tanden laten zien. Hij haalde op de klim alle Poolse fietsers op de elektrische fiets in. En dan te weten dat de Poolse fietsers met weinig bagage op hun fiets rijden. We denken dat het een georganiseerde reis van hotel naar hotel is. Dan komt toch het wedstrijd element en het competitieve in Kees naar boven. Mooi om dat te zien.

Onderweg kwamen we langs een prachtige plek. Een kerk waarvan nog een paar muren stonden, is ingericht als een Auberge. In een oud gedeelte staan wat stapelbedden waar je kunt slapen. Het was een punt waar veel wandelaars en fietsers stoppen om iets te nuttigen. We komen in gesprek met twee Duitse dames die de pelgrimstocht vanuit de Eifel in etappes lopen. We kunnen ons Duits weer wat ophalen. Op die plek hebben we ook de de Poolse fietsers gezien, maar niet gesproken.

In het plaatsje Fromiste eten en drinken we wat om de laatste twintig kilometers nog goed te kunnen fietsen. Aan de bar ontmoet Kees een Amerikaan die vraagt of hij even bij ons mag komen zitten. We raken in gesprek. Hij heet José en zijn voorouders komen uit Spanje. Hij woont nu in Texas. Hij kijkt met bewondering naar onze fietsen, hij heeft zelf een elektrische fiets gehuurd. “Rijden jullie met die gewone fietsen de Camino?” vraagt hij. We lachen en bevestigen dat we de Camino fietsen, maar wel een andere route dan hij fietst. Het blijkt dat hij de wandelroute fietst. En dat wil je niet weten. Op dit gedeelte rijden wij vaak om de heuvel heen, we zien dan de wandelaars de steile stukken lopen. En die zijn echt steil. Hij vertelt dan ook dat hij het fietsend niet kan halen en vaak lopend met de fiets in de hand de heuvel opgaat. We laten hem onze route zien. Uiteraard wil hij onze route hebben. Na wat uitwisselingen van telefoonnummers en e-mailadressen stuur ik hem ons GPX-bestand. Tja, dan heeft hij nog het probleem hoe hij een GPX-bestand kan lezen op zijn telefoon.ik ben benieuwd of ik de komende dag nog iets van hem hoor. Ik mag in ieder geval een keer komen golfen bij hem in Texas.

Op de camping treffen we de aardige campingbaas. De camping is inderdaad open, er staan weinig gasten. Het restaurant is om die reden dicht op de camping. Hij heeft voor ons nog wel koele blikjes bier die we na deze tocht met plezier opdrinken. We vragen hem of er een restaurant in de buurt is. Hij pakt een kaart van de omgeving en wijst aan hoe we moeten lopen. Nog geen tien minuten vertelt hij ons. Hij lacht wat geheimzinnig valt ons op. We vragen of het restaurant van hem is, hij begint te glimmen en knikt ja. We gaan na het opzetten van de tent naar het restaurant en zien hem achter de bar staan. Even later komt zijn vrouw met een pasgeboren baby. Mooi om hen zo gelukkig te zien. En handig om een camping te runnen met daarbij een restaurant in de stad. Het eten en de wijn was goed, we lopen voldaan terug naar onze tent. Ondanks de zware rit van vandaag ben ik tevreden en val heerlijk in slaap.

Liefs Mees.