Eindeloos

Dag 36, van Carión de los Condes naar Villarente

Eindeloos

Vanmorgen zijn we gewekt door de regen op onze tent. Mees heeft vanaf 7.00 uur aan het blog gewerkt. Ik werd pas tegen 8.00 uur wakker. Goed geslapen, op een rustige camping.
We verhuizen onze fietsen en tent naar de veranda bij het restaurant. Hier kunnen we droog inpakken. De tenten gaan drijfnat in onze bepakking. Die zullen we op een later moment doordrogen en definitief inpakken voor vervoer naar huis. Als we klaar zijn vertrekken we voor een stevige lunch naar het restaurant van de campingbeheerder in het dorp. Lekker, tortilla en toast als ontbijt en pittige koffie. Het is een goede bodem voor de rest van de dag.

Na enig zoeken pakken we de route van Sweerman weer op. Het leidt ons, naar wat we in eerste instantie inschatten als voor fietsers onbegaanbaar pad, met een lengte van ruim tien kilometer. Het blijkt dat de wandelaars en fietsers over hetzelfde pad worden geleid. Het is een gravel pad van het grofste soort. Het bestaat uit grind en zand, met hierin grote en kleine stenen. We moeten voortdurend om met water gevulde kuilen rijden.  Maar soms kunnen we er niet omheen en is er geen keuze en moeten we dwars door een diepe kuil. Als we er bij stilstaan wat dit voor onze banden en wielen kan betekenen lopen ons de rillingen over de rug. Er is geen ontkomen aan, een andere route is er eenvoudig niet. Natuurlijk gaan we de uitdaging aan en uiteindelijk blijken de grote hoeveelheid wandelaars ons belangrijkste obstakel. Het is continue laveren om groepen wandelaars, die op geen enkele wijze rekening houden met fietsers die van hetzelfde pad gebruik maken. Op mij komt het over als een kudde schapen die als een kip zonder kop met elkaar lopen te kakelen en nergens anders oog voor hebben dan voor zichzelf. Het is een serieus verzwarend element in onze route. Op mij heeft het de uitwerking dat ik denk, zou je als pelgrim in wording wandelpelgrims mogen 'haten'? Het antwoord is duidelijk, maar het slechtste in mij is naar boven gekomen. Iemand met wie ik deze ergernis deelde vroeg; had je geen tennisracket bij je? Een honkbalknuppel zou beter geweest zijn...

Na tien kilometer denken we dat we uit ons lijden verlost zijn. Echter het wordt zo mogelijk nog erger.
Het vervolg van de route bestaat uit een eindeloze, kaarsrechte weg van naar ik schat 50 kilometer. Geen enkele afleiding. Dodelijk saai, met alleen maar wind tegen. Wind, met een kracht variërend tussen 5 en 7. Al met al brengt het me in een staat waarin ik me afvraag waar ik mee bezig ben. Is dit wat ik wil? Is dit een lesje 'pelgrim in wording' van de hoogste orde? Hoe dan ook, het is voor Mees en mij een ware beproeving. Ik heb het 'geluk' dat ik op een gegeven moment door een jonge knul wordt ingehaald. Hij rijdt op een 'Canyon' gravelbike en heeft alleen een tas onder zijn zadel. Ik zie dat op zijn bidon BMC staat. Ik vertaal het naar Be My Camino en duik in zijn wiel. Na een minuut zie ik hem over zijn schouders kijken of ik er nog ben. Ja, ik ben er nog! Hij schakelt een tandje bij en versnelt. Ik volg hem als zijn schaduw. Hij kijkt onder zijn arm of ik er nog steeds zit. Hij versnelt, maar ik merk dat het wat te veel voor hem is. In de afdaling neem ik afstand van hem, maar bij de beklimming komt hij me weer voorbij. Zo spelen we een poosje kat en muis, tot ik het zat ben en de benen neem. Mijn truc is dat ik hem 'op het kantje zet', zodat hij niet in mijn wiel uit de wind kan zitten. Hij 'breekt' en ik kan hem definitief lossen. Een heerlijke afwisseling op 50 kilometer dodelijk saaie weg.

De overnachtingsplek in een hostel komt in zicht. We hebben de route in onze Wahoo gezet, maar er gaat iets fout. Ik denk al een tijdje komt er nooit een eind aan deze rit en waar blijft onze bestemming. Navraag in een dorpje leert dat we al zeker 5 kilometer voorbij onze bestemming zijn. Terug dus. 10 kilometer omgereden en uiteindelijk een rit gemaakt van ruim 90 kilometer. We worden wel hartelijk en gastvrij onthaalt in ons hostel en maken dankbaar gebruik van de bar en het restaurant.
Om 23.00 duiken we moe, maar voldaan onder de douche en ons bed in.

21/09/23\Kees