Wandelaars

Dag 16, van Crozant naar Châtelus-le-Marcheix

Wandelaars

Vanmorgen hebben we de tijd genomen om rustig met koffie te ontbijten. Gisteren hebben we besproken dat we ons eetpatroon moeten aanpassen. Ik kan niet fietsen met een lege, of enigszins met koffie en een koek gevulde maag. Mees heeft hier weinig last van, maar ik heb een snelle spijsvertering en moet voldoende eten om te verbranden. Daarom vanaf vandaag zoveel mogelijk goed ontbijten, tussen de middag uitgebreid lunchen en ergens in de middag een koffiestop. Dit ‘concept’ heeft vandaag uitstekend gewerkt. 

Om 10.15 vertrekken we van de camping om de route ‘Langs Oude Wegen’ van Sweerman te vervolgen. Al snel ontmoeten we een Camino wandelaar uit Nunspeet. Een dame die uitrust op een bankje. Hoed op, wandelschoenen uit en het route boekje bestuderend. Een eindje verderop zien we nog een wandelaar. We vragen of hij bij haar hoort. Maar nee, ze loopt bij voorkeur alleen, dit bevalt haar het beste: “Zo word ik niet afgeleid en kan ik mijn gedachten de vrije loop laten.” Overigens is ze niet helemaal alleen. Haar man reist met de caravan achter haar aan. Zo heeft ze iedere dag een slaapplaats. Ze loopt in maart en september, smeert het zo uit over enkele jaren. De Camino uit Portugal heeft ze al een keer gelopen. Ze vertelt dat ze het laatste deel van de Camino als onprettig heeft ervaren. Druk, veel scholieren die luidruchtig en soms met muziek lopen. Zelfs georganiseerde busreizen heeft ze meegemaakt, waarbij de groep uit de bus stapt, vijf kilometer loopt, stempel haalt en weer instapt. Op naar de volgende. Blijkbaar is er verscheidenheid in ‘pelgrims’. Op onze vraag of ze het niet vervelend vindt om door ons aangesproken te worden, antwoordt ze dat dit juist wel de leuke gesprekken vindt. We nemen afscheid en vervolgen onze route.

Even later word ik in een bocht ingehaald door een auto. De vrouw achter het stuur vraagt in het Frans het een en ander aan me, waaruit ik opmaak dat ze de weg zoekt. Helaas kan ik haar niet helpen en rijdt ze met een wat hopeloze blik in haar ogen door. Even later zien we haar bij een wandelaar staan praten. Als wij aankomen zie ik dat ze behoorlijk overstuur is en moet huilen. Ik heb medelijden met haar en probeer haar wat te kalmeren. Als ik hiervoor haar arm aanraak waarschuwt Mees me voor ongewenste intimiteiten. Gelukkig worden mijn intenties juist gewaardeerd en kalmeert de vrouw enigszins. Na nog wat instructies van de wandelaar vervolgt ze haar weg. Ik hoop dat ze haar bestemming heeft gevonden.

De wandelaar, is een Franse Caminoganger. Hij spreekt goed Engels en vertelt ons dat hij in november in Santiago hoopt aan te komen. Uiteraard is hij benieuwd naar onze reis en spreekt zijn waardering uit voor de fietsers, maar geeft tevens aan dat wij het makkelijker hebben. Na een beklimming volgt een afdaling waarin wij onze benen rust kunnen geven. De wandelaars moeten zowel bergopwaarts als dalend hard werken. Ik denk er het mijne van en bedenk dat wij heel wat meer gewicht de bergen over zeulen. Desalniettemin moet ik er niet aan denken deze tocht lopend af te leggen. We nemen hartelijk afscheid en zien hem tijdens een van onze stops nog een keer voorbij komen. Zijn tempo verbaast ons.

Tussen de middag bereiken we het plaatsje La Souteraine. Hier willen we bij een restaurant even uitblazen en koffiedrinken. Helaas blijkt dit niet mogelijk, je kan er eten, maar niet alleen koffie drinken. We worden naar een barretje verderop verwezen. We besluiten van de nood een deugd te maken en er wat warms te eten. Je kunt het maar binnen hebben.

Na de lunch vul ik mijn bidon met het overgebleven water uit mijn glas. Plotseling staat er iemand naast me en vraagt of het overgebleven restje water uit zijn fles wil. Graag natuurlijk. Het is een Belg die veel lange afstanden fietst. “Ik weet hoe nodig water kan zijn…” Geweldig zulke invoelende en behulpzame mensen.

Het landschap dat wij doorkruisen verandert. Het wordt lieflijker en doet me denken aan oost Friesland en delen van Twente in de buurt van Ootmarsum en Tubbergen. Ik geniet er van. Eigenlijk was ik wel een beetje klaar met de troosteloze dorpjes en het eentonige akkerlandschap. 

Wat in dit gebied van de Limousine opvalt zijn de prachtige koeien met hun rode vacht. Het zijn kleine kuddes. Hun kalveren lopen er bij. Prachtig vee om te zien. De natuur is overweldigend en gevarieerd mooi. Ik zie in de bermen bloemen als blauw klokje en wilde Lathyrus. In Nederland zijn deze bij mijn weten alleen in gecultiveerde variant te koop. Helaas wordt de heide die ook in de bermen bloeit, vrijwel overal overwoekerd door varens, braamstruiken en brandnetels. Ook Frankrijk heeft een stikstof probleem.

Onderweg ontmoeten we nog een wandelaar. Wij herhalen onze inmiddels bekende vraag: “Loopt u de Camino?” Nee, hij maakt dagelijks een wandeling van zo’n vijf tot tien kilometer. Als wij vertellen wat onze reis inhoudt, is hij verrukt. Vertelt ons dat we door de geboorteplaats van Poulidor komen. Hij is euforisch over zijn kleinzoon, Mathieu van der Poel en noemt hem de champion. Zoetemelk komt nog even ‘voorbij’ en daarna nemen we afscheid van elkaar. Wat een innemende Fransman.

Op 15 kilometer voor we de camping zullen bereiken, tanken we nog een keer bij. Koffie en een cola. Het is blijkt nodig, want het laatste deel bevat nog pittige beklimmingen en ik voel de hongerklop al weer aankomen…

Om 19.30 uur bereiken we de Camping Municipal in Châtelus-le-Marcheix. Het is een eenvoudige camping, maar rustig met nog twee andere kampeerders.

Het was weer een mooie dag, waarop we vooral de wandelaars op de Camino zijn tegen gekomen.

Morgen weer een nieuwe Bueno Camino.

01/09/23\Kees