Waar zijn we nu helemaal mee bezig?

Dag 23, van Moissac naar Castéra-Verduzan

Waar zijn we nu helemaal mee bezig?

Vanochtend eerst naar het stadje Moissac gereden, brood en wat lekkers voor bij de koffie ingekocht en op een bijzonder terrasje een kop koffie gaan drinken. De scherpe bekijker van de foto’s had de schelp al ontdekt op de tafel, we zaten bij een echt Compostela barretje. Kees was het blog aan schrijven en ik zat in het boekje van Sweerman te kijken naar de route en waar we zouden kunnen overnachten. We hadden de keuze uit een camping op een afstand van rond de 20 km of 50 km of 80 km. Het was al een lastige keuze. De afstand 20 km is te kort, zeker als de eerste twintig km van deze rit langs het kanaal loopt. Omdat we wat later weg zouden gaan vanwege het schrijven van het blog was 80 km te ver. Dan valt de keuze op de camping van ruim 50 km. Maar daar moest nog wel even goed over gesproken worden. Het was een drie sterren camping met een zwemparadijs, sauna, kortom alles was aanwezig op die camping. Kees is daar niet van gediend. Ik maakte nog de opmerking dat we met z’n prachtige camping ook wel een rustdag konden inbouwen. Dat werd toch echt wel als een grap gezien en niet serieus genomen. Dus na onze discussie kozen we voor deze prachtige camping. Op de website zag de camping er goed uit, al die informatie wat er wel niet was, had ik bekeken op de site.

We gaan op stap, de eerste twintig km gaat lekker. We zien best al wat wandelaars lopen en komen regelmatig fietsers tegen. Echte ontmoetingen vonden niet plaats. Na het kanaal gingen we de heuvels in en was het weer aardig klimmen voor ons. Bij een plaats was het echt te gek. Via de GPS op onze fietscomputer werden we door het plaatsje geleid waar aan het begin een tikkende pelgrimswandelaar liep. Ik groette hem vriendelijk en vervolgde mijn weg. De hoek om, Kees was vooruit gereden en ik zie hem stil staan op een zeer steile helling. Ik in mijn lichtste verzet op weg naar boven, totdat ik halverwege de helling ook niet meer verder kon en puffend naast mijn fiets stond. Achter mij hoorde ik een tikkende wandelstok, die mij rustig passeerde. Vaak heb ik medelijden met de wandelaars als zij in de brandende zon lopen. Het verschil met ons is, dat wij in ieder geval nog de rijwind voelen die enige verkoeling geeft. Nu was ik toch wel jaloers op deze man die vriendelijk lachend met zijn tikkende wandelstokken naar mijn bezwete lijf keek en lachend verder ging. Er zat niets anders voor ons op dan al duwend de fietsen boven aan de steile helling te krijgen. Het liep tegen de twintig procent en de helling was echt te lang. Aan het eind van de helling stonden we aan de kant van de weg stil in het dorpje. We keken de straat in en zagen het uithangbordje van de pharmacy, de temperatuur in de schaduw was 34 graden. Toen we daar tot rust kwamen, hebben Kees en ik een ernstig gesprek gevoerd met de heer Sweerman die deze route heeft uitgezet. Heel knap, maar we zagen in dit geval toch wel een andere route die veel minder zwaar was. Ik kan je zeggen dat we in dit geval niet vriendelijk waren over de heer Sweerman.

We pakten de draad weer op en gingen verder met onze tocht, op weg naar de fantastisch mooie camping met het zwemparadijs. Toch een mooi vooruitzicht om weer verder te fietsen. 

Op dit soort warme dagen kom je altijd water te kort. Het wordt dan goed opletten, barretjes zie je in niet in de stille dorpjes, het is kijken of je iemand rondom een huis ziet lopen. En dan gelijk naar het hek toe gaan, bellen hoeft meestal niet want er komen gelijk vijf blaffende honden op het hek af die flink kunnen grommen. Kees probeerde zijn hand nog door het hek te doen, maar de tanden van de hond waren duidelijk zichtbaar. Altijd zijn de mensen zo vriendelijk op je bidons te vullen met water. Bij de volgende situatie trof ik een oude man aan, die ook bereid was om water in onze bidons te doen. Hij schuifelde wat naar de achterkant van zijn huis. Ik mocht meelopen, maar de deur was op slot. Hij rommelde en klopte op de deur, ik hoorde een vrouw praten achter de deur. Inmiddels begreep ik wel dat zij net zo slecht te voet was als haar echtgenoot. Het duurde even, maar de deur ging open. Of ze nu bang was voor haar eigen man of ergens anders voor, dat heb ik maar niet gevraagd. Onze derde waterstop was op een kerkhof, daar was zoals al eerder hebben geschreven een kraan. Heerlijk, de bidons gevuld, bijna een hele douche genomen onder de kraan en onze rit naar de prachtige camping kunnen we fris voortzetten. 

We komen aan in het stadjeLectoure, doen eerst onze boodschappen. We besluiten om niet in het drie sterren restaurant van de camping te gaan eten, we kopen ook een maaltijdsalade, zodat we op tijd kunnen eten en op tijd onze verhaal voor jullie kunnen publiceren. Kees loopt de winkel in, ik bel Marijke nog even en vertel haar dat we zo op de camping zijn met een mooi vooruitzicht.

We rijden door het stadje, de camping ligt een kleine 5 km buiten de stad. Een flinke steile afdaling naar beneden, de eerste 4 km’s gaan snel voorbij. Dan zien we de borden van de camping en gaan een smal weggetje in om bij de camping te komen. Een heuvelachtig weggetje waar geen einde aan lijkt te komen. Na 2 km kijken we op onze telefoon of we op de goede route zitten. Het klopt, het is toch nog een paar km verder. Ik zeg nog tegen Kees dat ik echt twijfelde of we op de goede route zaten, de weg naar de camping vind ik zo stil. Het is vrijdagmiddag, het wordt een prachtig warm weekend, er moet toch een file staan naar deze camping met zijn prachtige zwemparadijs. Niets te zien.

We rijden door en komen bij de camping aan. Ik rijd de oprit op en roep hard “OH NEE!”. Dan komt Kees aan en vraagt wat er aan de hand is. Ik hoef niets te zeggen, de kettingen over de weg geven een helder beeld, de camping is gesloten. We ploffen neer. Wat nu. Het is zes uur. De weg terug is geen optie, te lang en veel te steil. En wat moet je dan in dat stadje, op zoek naar een refuge. Dat gaat het niet worden. Op het internet zoeken naar een andere camping. Ik kijk nog even op de site van deze camping, ik zie ergens op een pagina ver verstopt dat deze camping op 1 september dicht gaat. We verbazen ons daar zeer over. Niet een twee drie snel te zien, ja je kunt het vinden op hun site.

We zien een camping op 20 km afstand. Ik bel de camping -want je leert snel- of de camping open is en of we nog zo laat kunnen aankomen. Ik zeg tegen de mevrouw dat ik verwacht dat we rond negen uur op de camping zijn. Zij is open en klinkt al heel vriendelijk. We toetsen de camping in op Google Maps, dan blijkt dat de afstand 32 km is. We nemen ieder twee bekertjes yoghurt, we klagen niet, we dragen ons lot, het is zoals het is en we gaan fietsen. Je kunt niet anders, je moet.

We gaan op weg. Het is omhoog en omlaag, we volgens de route via onze telefoons. Google Maps kiest de route die het meest bereden wordt door de verschillende fietsers. We horen dat we linksaf moeten en zien een weg die uitstekend geschikt is voor een mountainbike, helaas niet voor ons. We moeten zuinig zijn op onze banden en spaken. We rijden rechtdoor en hopen dat het goed komt. We rijden tegen de zon in, de zon komt steeds lager te staan. Inmiddels is het acht uur, de zon is bijna verdwenen achter de horizon. Kees moet wat eten. Ik moet mijn geduld bewaren. In zo’n situatie kan en hoef ik niet te eten. Ik wil doorrijden, want ik wil voor het donker bij de camping zijn. De wegen in de avonden zijn niet verlicht in Frankrijk, ik voel de spanning in mijn lijf, ik maak me zorgen over de weg. Ik weet dat Kees het eten nodig heeft, anders rijdt hij geen meter meer. We stoppen, Kees weet ook van mij dat ik liever door wil rijden. Hij neemt een van de maaltijdsalade en werkt die naar binnen. Hij doet het snel voor mij zodat we binnen tien minuten weer verder kunnen rijden.

We gaan door, het wordt al wat schemerachtig. We doen de lampen op de fiets aan. We zien een vrouw in de tuin lopen en vragen nog om wat water. Google Maps adviseert opnieuw linksaf te gaan. Die weg ziet er niet goed uit, we blijven op de D-weg en vervolgen de route. We zien dat het wat om is, maar we hebben geen andere keuze. We komen aan in het stadje Saint-Puy, mijn fietscomputer begint te piepen en geeft aan dat we op de route van Sweerman zitten. Verbazing, we hebben totaal niet meer aan de route van Sweerman gedacht, dat probleem zouden we de volgende dag oppakken. Voor de aardigheid zeg ik nog tegen Kees, zal ik op de route van Sweerman kijken waar die camping op 80 km is, we zullen daar wel in de buurt zijn. Het is donker, ik kan de route niet meer lezen.

We gaan door, het laatste deel. Nog 5 km roept Kees optimistisch naar mij. Ik laat het over mij heen komen, mijn blik staat op oneindig, gewoon doorgaan en nergens anders aan denken.

Het wordt een lastig laatste stukje. Het is pikkedonker, gelukkig staan er wat kleine witte strepen op het midden van de weg. Dat is ons houvast. Kees heeft een wat zwakker licht, ik rijd achter Kees, mijn fietslamp schijnt voorbij Kees zodat Kees de witte strepen kan zien. Als we een bundel licht zien, gaan we naar de zijkant van de weg en gaan we voor onze veiligheid in de kant van de weg staan. De auto’s die langs komen, rijden ons hard voorbij. Niemand stopt, ze rijden allen door.

Het lukt ons, we komen bij de camping om half tien in de avond. Met moeite vinden we de ingang, we komen bij de receptie, de receptie is dicht. Achter de receptie is een grote buitenruimte waar een videoscherm hangt. Frankrijk speelt een belangrijke rugby wedstrijd. Het is vol met mensen, de eigenaresse met haar man staan achter de bar. We zijn welkom, we kunnen meelopen naar de receptie. Ik zie de biertap, ik verontschuldig mij bij de vrouw en zeg dat we eerst een biertje willen. Ze lacht mij vriendelijk toe en haar man tapt twee biertjes ‘Affligem blond’. O, wat smaakt dat eerste biertje heerlijk! Kees geniet er ook van.

We lopen met het biertje in onze hand naar de receptie. Deze lieve vrouw doet een fantastisch aanbod. Voor een plek voor ons waar we de twee tenten kunnen neerzetten moeten we 15 euro betalen. Ze heeft een voorstel dat we een tent van de camping mogen gebruiken voor hetzelfde geld, namelijk 15 euro. Jullie kunnen je tent waarschijnlijk niet meer opzetten in het donker, dus gebruik onze tent maar. Wat een hartelijkheid, wat een liefde na deze geweldige inspanning. We aanvaarden het aanbod dankbaar. Haar man brengt ons bij de tent, we zetten de spullen in de tent en gaan gelijk terug naar de bar. We kunnen nog een pizza bestellen, we nemen nog een biertje en genieten van deze dag. We kijken elkaar aan en zeggen: “Dat hebben we toch maar weer geflikt”. We zijn dankbaar dat we veilig aangekomen zijn, we zijn dankbaar dat er zoveel aardige mensen in Frankrijk zijn die je willen helpen. Het is een mooi moment.

De volgende morgen kijk ik op de routekaart van Sweerman. Ik zie dat we pal aan de route op een camping zitten die we in eerste instantie hadden afgewezen. De camping van ruim 80 km.

Wat kan een mens toch gelukkig zijn.

Liefs Mees.