Een doorsnee fietsdag

Dag 24, van Castéra-Verduzan naar Montesquiou

Een doorsnee fietsdag

Gisteren was het laat geworden. Vanmorgen wat later opgestaan. We nemen de tijd voor ons ontbijt. Mees eet de maaltijdsalade die hij gisteren niet meer door zijn keel kreeg. Ik eet oud stokbrood en begrijp waarom het zo heet. Ondertussen schrijft Mees het blog. We hebben gelukkig een goede nachtrust gehad in onze ‘leentent’. We zijn klaar voor een nieuwe dag. We nemen uitgebreid afscheid van de campingbeheerder. Zijn lieve vrouw treffen we even later in het dorp waar we brood en koffie scoren. Het zijn mensen die we door hun warme omgang en invoelend vermogen in ons hart hebben gesloten. Ik schrijf hen bij op het lijstje van mensen waarvoor we ongevraagd een kaarsje willen branden.

De route is afwisselend klimmen en dalen, soms heftig en soms mild, maar de temperatuur maakt het zwaar. We zien temperaturen van 35 graden, waarbij het in het open veld soms als ondragelijk voelt. Zelfs Mees, die normaal gesproken weinig last van de warmte heeft, vindt het bijzonder heet. Er is weinig aan te doen. Meer dan veel water drinken, hoofd koelen en zorgen dat de bidons altijd gevuld zijn kunnen we niet.

In het dorpje L’Isle de Noé nemen we een break voor koffie en cola. Er is een petanque evenement. Het lijkt er op dat de echte petanquespelers uit de regio tegen elkaar spelen. We drinken onze koffie in een bijzondere ambiance. Het is een officiële bar, maar het lijkt een in de jaren dertig tot bar omgebouwde stal. We worden herkend als fietsers van de route Saint Jacques, waardoor ons veel lof en bewondering krijgen. We moeten om onze bidons te vullen naar een dorpslokaal in ‘Le Marie’. Hier is het een dolle boel van petanquespelers die een hapje en een drankje verorberen. Ik vraag aan de eerste de beste die ik tegen kom om een bidon water. Het is meteen raak. Nee, daar doen we niet aan bij buitenlanders. Wij discrimineren. Hij trekt een brede grijns. "Quel pays?” Ik besef dat ik met een lolbroek te maken heb, die bovendien een flinke slok op heeft. Ik vertel dat we uit Holland komen en zijn vertrokken vanuit Rotterdam. Dan gaat hij helemaal los. Ik word omhelst en hij drukt zijn ongeschoren gezicht zeker vijf keer tegen het mijne. De familie van zijn vrouw komt uit Rotterdam en heet ‘van Vliet’. Als ik vertel dat mijn dochter met een van Vliet getrouwd is, herhaalt de knuffelsessie zich nog eens. Ik kan niet meer stuk en onze bidons worden met extra zorg gevuld. We vertrekken onder luid gejuich en vervolgen enigszins verbouwereerd over zoveel onzinnige uitzinnigheid onze weg.

We hebben nog zo’n 20 kilometer te gaan naar onze camping in Montesquiou. Dit verloopt zonder problemen, hoewel het toch nog aardig klimmen en ongenadig heet is. We bereiken de camping ‘Le Siléo’ om 17.30 uur. We zijn de enige gasten, maar worden gastvrij ontvangen door de beheerder. Omdat we op onze route geen supermarktjes zijn tegen gekomen, vragen we of we er iets kunnen eten. Geen probleem de patron kookt voor ons. We hebben heerlijk gegeten en gaan op tijd naar bed. Morgen weer een nieuwe dag en een nieuwe route, ook al hebben we nog geen besluit over hoe we de rustdag gaan invullen…

10/09/23\Kees