Dag één Kees; "We gaan voor de 'verrijking!"

18 november 2017, 

Mees en Kees bespreken het idee samen naar Rome te gaan fietsen. Normaal gesproken ben ik niet zo goed in data, maar deze dag heeft zich in mijn geheugen vast gezet.
Na afloop van het condoleancebezoek vanwege het overlijden van onze tante Diny Hakkenberg, komt het gesprek op onze passie voor lange fietstochten. Hier ontstaat een nog prematuur plan.
Negen maanden -minus twee dagen- fiets ik het eerste deel van de tocht. Alleen. Mees en Marijke hebben voorgesteld bij hen te overnachten, zodat we vrijdagochtend in voor mij alle vroegte (een uur of negen) kunnen vertrekken.
Gisteren heb ik de spullen voor de komende vier weken op mijn fiets gepakt. Dit ging gepaard met enige spanning in mijn lijf. Het gaat nu echt beginnen! Hoewel ik weet dat ik me goed heb voorbereid, ligt er ook een vervelende portie twijfel op de loer die maakt dat ik me onzeker voel over de komende tijd. Ik spreek mezelf moed in met de gedachte dat ik hogere hobbels heb genomen en dat dit dus ook gaat lukken. 
Efficiënt inpakken is een kunst op zich. Hoe verdeel je de bagage, zodat alles past en het ook nog in balans is? Ik probeer ordening aan te brengen door kleding van ander kampeerspul te scheiden. De puzzel die ontstaat probeer ik in mijn hoofd vast te leggen. Omdat ik de komende weken wil ook weer snel en systematisch wil kunnen oppakken,is dit van belang. Behept met een enigszins chaotische inslag is dit zowaar geen eenvoudige opgave. Ik weet dat het inpakken elke dag terugkomt en besef dat bij dit ritueel mijn ochtendtraagheid ergernis bij mezelf zal opwekken. Voor Mees, een ochtendmens, wordt dit een oefening in geduld. Ik hoop dat hij het wachten kan opbrengen, zodat we gezamenlijk kunnen vertrekken...

De rit naar Ridderkerk verloopt vlot en ik geniet van het smalle pad langs de Rotte. Op het water zie ik recreanten verveeld - in hun al dan niet gammele bootjes - hangen. De lol van het varen blijft me verbazen en intrigeren. Ik vraag me af wat er leuk aan is om in een bootje, waarin je geen kant op kan, een watertje af te zakken? Hoewel mijn vader op de binnenvaart en bij de marine heeft gevaren, mis ik kennelijk iets in mijn genen. Hierover doormijmerend realiseer ik me dat vanaf het water waarschijnlijk met dezelfde meewarige blik naar mij wordt gekeken. Een eenzame fietser, zwaar bepakt, tegen de wind-in-fietsend, op weg naar Ridderkerk.
Het gebied langs de Rotte is een prachtig natuurgebied. Bomen, grasland en water rondom. En langs het fietspad het ruisende oeverriet. Heerlijk om hier, nu nog vol energie, doorheen te fietsen. Mijn vakantiegevoel is begonnen.
Opmerkelijk hoe de natuur zich na een lange periode van droogte heeft hersteld. De afgevallen bladeren en takken geven het gevoel van herfst. Toch spruit her en der fris groen de grond uit en zie ik het nieuwe leven van de lente terugkeren. De verfrissende regen heeft haar uitwerking niet gemist. Ik hoop de komende tijd over iets van deze veerkracht van de natuur te kunnen beschikken. Met zo’n 2200 kilometer voor de wielen en een gemiddelde afstand van 100 kilometer per dag, zal het nodig zijn.
 

De van Brienenoordbrug is een test of het gemonteerde verzet (52x39x30/32x11) voldoet om de wachtende hellingen te bedwingen. Mijn fiets doorstaat de test glansrijk. Ik overweeg om bij wijze van training de brug drie keer op en neer te fietsen, maar mijn benen sputteren en ik besluit door te fietsen. Ik klamp me vast aan de theorie van Mees: “Trainen doe je tijdens de rit.”
Tijdens het laatste deel van de route op weg naar de Oostmolendijk overdenk ik wat te wachten staat. En vooral waarom doe ik dit? Ik moet denken aan de titel van het artikel uit de Volkskrant dat mijn zoon Bart me stuurde: “Wat bezielt de verre fietsavonturier?” 
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/van-amsterdam-naar-singapore-of-van-breda-naar-beijing-wat-bezielt-de-verre-fietsavonturier-~ba336125/
Doorgestuurd naar Mees, kreeg ik als reactie: “We gaan voor de ‘verrijking’!”