Cultuurbarbarij

Dag 34, van Burgos naar Cavia 

Cultuurbarbarij 

We zijn laat opgestaan, 8.00 uur. Mees heeft ontdekt dat de beoogde camping in Castrojeriz gesloten is. Jammer, 50 kilometer zou een mooie afstand zijn. We moeten kiezen tussen een camping die ligt op 20 kilometer afstand of 120. Die keuze ligt voor de hand. Ik wil de door Mees aanbevolen kathedraal in Burgos nog bezoeken. Zo'n bezoek vraagt tijd. Mees schat in dat ik met koptelefonische rondleiding, zeker twee uur onder de pannen ben. Een dichtbij gelegen camping in Cavia is daarom een goede keuze. 
De kathedraal is snel gevonden en ziet er aan de buitenkant prachtig uit.  De toegangsdeur bevindt zich in een prachtig rijk versiert portaal, aan de zijkant van de kathedraal. Als ik door deze deur naar binnen ga, krijg ik gelijk een enorme kater. Waar ik de toegangspoort tot een schitterende kathedraal verwachtte, is pal achter deze deur een museumachtige balie geplaatst. Ik heb de neiging om rechtsomkeert te maken en van dit stuitende ontvangst weg te vluchten. Maar..., achter één van de vier balies zit een lieftallige dame die mij haar liefste glimlach toewerpt. Ik smelt en bedenk dat ik een pelgrim in wording ben en verman me. Ik doe een greep in mijn stuurtas en zwaai met mijn pelgrimspas. Met een groeiende glimlach om haar lippen maakt ze me duidelijk dat ik als pelgrim voor vijf euro naar binnen mag. Met een gelukzalig gevoel vervolg ik mijn weg. Het is alsof ik zojuist Petrus zelf ben gepasseerd en door de hemelpoort mag binnentreden. Maar al snel heb ik door dat dit geenszins het geval is. Ik stap in een groep Japanners, die door een gids worden rondgeleid. Ik worstel me door de groep, die alles door de lens van hun camera bekijkt. Ik zie dat niemand luistert naar het vlammend betoog van de gids. Uit medelijden blijf ik even staan en luister naar voor mij onbegrijpelijke klanken. Ik bedenk dat het voorportaal van de hel er ongeveer zo uit moet zien... 
Omdat er geen omkeer meer mogelijk is, vervolg ik mijn route langs de pijlen. Het voelt alsof ik door Ikea loop en ongewild de hele winkel moet doorkruisen. Mijn weg leidt me door allerlei ruimten met beelden, schilderijen en prachtig houtsnijwerk, bekleed met bladgoud. In ontelbare nissen zie ik beelden van mansfiguren liggend op een graftombe. Ik moet een beetje lachen om de soms bevallige houding waarin ze zijn weergegeven. Het voelt voor mij bizar aan. Uiteraard kan ik niet ontkennen dat de beeldhouwwerken, kunstschatten en schilderijen prachtig en indrukwekkend zijn, maar ik heb meer de beleving dat ik door een museum loop ,dan dat ik een kathedraal bezichtig. De grote groepen toeristen die zich voor de kunstschatten verdringen, versterken dit gevoel en ik vraag me af: waar is hier de nooduitgang!? 
Helaas, ik word gedwongen braaf het hele 'kathedraalmuseum' te doorkruisen en eindig in de souvenirsshop. Ik maak van de nood een deugd en koop wat leuke sieraden voor mijn kleinkinderen. De dame achter bij de kassa trekt een mechanisch grimlachje om haar mond als ik op vertoon van mijn pelgrimspaspoort korting vraag. Helaas, het kan niet altijd feest zijn... 
Als ik weer buiten sta, bedenk ik dat Erika&Marien ons 'culuurbarbarij' hebben toegedicht. Misschien hebben ze gelijk en ben ik voor dit soort bezoekjes niet in de wieg gelegd. Ik tref Mees zittend op het terras tegenover de kathedraal. "Ben je er al?" Tevoren hadden we de mogelijkheid besproken om met een app een telefonische rondleiding te krijgen. "Da's niets voor mij." Mees z'n gezicht spreekt boekdelen, een half uur was toch tegen de verwachting in... 

Juan uit Brazilië heeft zich bij Mees gevoegd. Juan rijdt voor de derde keer de Camino. Dit keer heeft hij de geboorteplaats van zijn grootouders in de buurt van Samplona bezocht. Hij glimt. Juan rijdt met zijn Braziliaanse fiets - zonder versnellingen - de route. Een echte prestatie. We drinken nog wat met elkaar en wisselen ervaringen uit. Hij staat er op dat we samen op de foto gaan en daarna gaan we na een hartelijk afscheid weer onze eigen weg. De foto is in het overzicht geplaatst. 
We hebben een heerlijk relaxte middag op de camping in Cavia en benutten de tijd (lees Mees) om afspraken voor ons verblijf en treinreis in Leon en Barcelona te maken. Voor 90% is de terugreis geregeld. 

Morgen hebben we een rit van ongeveer 80 kilometer naar Carrión de los Condes voor de boeg. We hebben er zin in. 

19/09/23\Kees