Een 'mooi' avontuur

Dag 19, route van Donzenac naar Martel

Een 'mooi' avontuur

Het is in Frankrijk mooi en warm weer. We zitten in een hittegolf en de temperatuur loopt op tot 34 graden. Ik vind dit weer altijd beter dan de regen die ik in het verleden wel eens gehad heb in Frankrijk tijdens een fietstocht. Kees vindt het lastig als het zo warm is. Hij kan daar veel minder goed tegen. De hitte zuigt de energie uit zijn lijf. En dan hebben we net zo’n dag…

Vanochtend rustig opgestaan, we waren iets later dan de andere dagen. Maar door het mooie weer konden we gelijk alles droog inpakken. Om 10 uur zaten we al op de fiets. Eerst wat boodschappen gedaan in Donzenac en toen op naar Brive. Daar waren we vrij snel. We wilden vandaag ook nog naar de winkel Decathlon om wat sportdrank te kopen, een footprint voor Kees zijn tent en voor mij een nieuw luchtbed. Gewoon water drinken werkt niet, we doen wat Dextro-sportdrank in de bidon.

Eerst op een terras wat koffie drinken met een heerlijk appeltaartje. Die appeltaartjes smaken verrukkelijk, lekker fris en we krijgen mooi wat suiker binnen. Uitgezocht waar Decathlon zit. De stad Brive is een grote stad, we kwamen via het noordoosten binnen. Naast ons op het terras zat een stel dat ons aansprak. Onze uitrusting en onze fietsen roepen altijd reacties op. Het is een Nederlandse vrouw die een relatie heeft met een Franse man. Hij sprak goed Nederlands, we dachten eerst dat hij uit België kwam. Hij was hovenier, we kregen een gesprek over het leven in Frankrijk. Ze raden ons sterk aan om de overstap te maken naar Frankrijk. In eerdere gesprekken hebben we het gehad over de welvaart in Frankrijk. De verschillen tussen arm en rijk zijn in Frankrijk veel groter dan in Nederland. Onze conclusie was dat we in een veel rijker gebied zitten van Frankrijk. Mooie grote huizen, goed onderhouden en veel grond om het huis heen. Dit in grote tegenstelling met Noord-Frankrijk. Onze gesprekspartner kon dat bevestigen, hij had veel en goede opdrachten om tuinen aan te leggen. In het verleden woonden hier veel Engelsen, sinds de Brexit zijn er veel minder. Maar de opdrachten voor de tuinen blijven goed lopen. We vroegen aan haar wat voor beroep zij uit oefent. Ze wilde dat niet vertellen, uiteindelijk bracht zij naar voren dat zij sportmasseuse was. Enthousiast reageerden wij dat we wel gelijk een goede behandeling wilden hebben. Helaas. We namen afscheid en gingen op weg naar de Decathlon.

Nogmaals we moesten van het noordoosten van Brive naar het zuidwesten van Brive, ruim 7 km verder door de stad. Geen probleem, wel een eindje rijden maar we hadden wat zaken nodig. Dat is gelukt op het luchtbed voor mij na. Ik blijf het met mijn oude luchtbed doen, is niet lek maar een naad van een luchtkanaal is los gegaan. Ik heb dus een kleine verhoging op mijn luchtbed. En ja, dan moet je vanuit dat gedeelte van Brive de route weer oppakken. Na alle klimmetjes hadden we besloten een D-weg te zoeken naar Turenne. Via Google Maps zouden we daar wel uit komen. Wij op weg, het begin ging goed. Volgens Google Maps moesten we linksaf een weggetje in. Het weggetje zag er al gevaarlijk uit, een klein smal padje met hier en daar best wel wat gras op de weg. Eigenlijk al een teken dat die weg niet veel gebruikt wordt. Dan moet je de afweging maken, rechtsaf het brede pad op of linksaf het smalle pad op. Het smalle pad liep vrij horizontaal, dus we durfden het aan. Langzamerhand begon het pad al wat te stijgen, maar het was te doen. Totdat we een bocht omgingen en een heel steil stuk voor ons lag. De schatting was zeker meer dan 20% helling. We konden deze helling niet op fietsen, het werd dus lopen. Mijn fiets was iets makkelijker naar boven te duwen. Daar de fiets neergezet en Kees geholpen naar boven te komen. Wij weer verder, het ging wel weer, totdat er nog een steilere hellingen kwam die ook nog langer was. En dat met 34 graden, misschien wel meer. Het laatste steile stukje weg liep tussen een huis en een schuur door. Puffend kwam ik daar aan waar net een man uit zijn auto stapt. Die kreeg zo veel medelijden met mij. En zag ook Kees nog puffend naar boven lopen met zijn fiets en fietskar. Het eerste wat die meneer zei of we water wilden hebben. We moeten er wel erg dorstig hebben uitgezien. Maar wat een hartelijkheid. Kom maar mee naar binnen en tap in de keuken je eigen water. Daar was zijn vrouw, ook zo lief en hartelijk. Hélène en Stephan, op de foto’s zijn ze zichtbaar. Ook daar ontstond weer een heel gesprek. Waarom zij daar woonden in een uithoek van Frankrijk. Niemand en iets om heen heen. Wel een prachtig uitzicht over het dal. Ze lieten het huis zien en de verbouwing waarmee zij bezig zijn. Zij hadden er twee jaar overgedaan om dit huis te vinden. Hij had geen baan en zij had een goede job in Brive. Wat een lieve mensen. En waar moeten jullie naar toe? Wij gaven aan naar Turenne. Oei, dat was inmiddels wel moeilijk om die weg te vinden. Ze probeerden in het Engels om ons de weg te duiden. Maar waar willen jullie slapen? In Martel waar een camping was. Maar dan was er een betere route. De uitleg was lastig totdat Stephan het voorstel deed om een stukje mee te fietsen. Voordat we op pad gingen, haalde hij uit de schuur zijn fiets. Daar stond toch een prachtige oude auto, een Morgan. Kees liep er likkebaardend omheen. Hij is zeker tien kilometer mee gereden, redelijk steil naar beneden. We realiseerden ons dat hij ook weer terug moest. Geen probleem vond hij, hij moest en zou ons op de goede route brengen en dit was een goede training voor hem.  En dat is gelukt. Een goede D- weg naar Martel. We hebben deze zware dag afgesloten met een goede maaltijd in het dorp waar we een heerlijke bière pression bij het eten hebben gedronken. Ik heb mooi maar tussen aanhalingstekens gezet, het was een dag met dramatisch momenten. En te laat om nog een verhaal op papier te zetten. 

Liefs Mees.