Euforisch of dysforisch

Dag 25, van Montesquiou naar Morlaàs

Euforisch of dysforisch

De vraag waar Kees gisteren mee eindigde was of het vandaag een rustdag zou worden of niet. Nu, een rustdag kan ik jullie vertellen, dat is het niet geworden. Soms zit rust of weinig rust, veel energie of minder energie, veel vlak rijden of veel stijgen, positieve gevoelens of negatieve gevoelens heel dicht bij elkaar. Ik vat het maar samen als een zeer euforisch gevoel of een zeer dysforisch gevoel. De tegenstelling op een dag zijn zeer voelbaar.

We zijn mooi op tijd vertrokken en wilden bij het eerste dorpje gelijk scoren qua brood en koffie. En dat lukte. Een heel bijzondere bakker. Vaak zie je de bakkers die alleen brood verkopen in de winkel, sommige willen het al uitbreiden met een ruimte voor koffie. In dit geval had hij een benzinestation, een winkel met van alles en nog wat en de bakkerij. En wel een heerlijke bakkerij. We kochten ons brood en gelijk wat lekkers voor bij de koffie. Dan even terugrijden voor een café waar we koffie kunnen drinken. We bestellen onze dubbele espresso en krijgen daar in verband met de warmte twee volle flessen koud water bij. Even later komt de bareigenaar met nog twee koude flessen water voor de bidons. Wat een service, zo mooi. Het was een mooi plein in een klein dorpje waar nog van alles was. Kip aan het spit of kaas van de geit werd ook nog op het plein verkocht. Een heel gezellig plein.

We pakken de draad op en gaan op weg en vervolgen onze route. Het is een prachtige gedeelte van de route. We hebben op dit gedeelte uitzicht op de Pyreneeën. Als je onze foto’s bekijkt, krijg je een euforisch gevoel dat je hier mag rijden op de fiets. Prachtig uitzicht over het dal met de dorpjes, kerktoren, de akkers en de bossen. En op de achtergrond zie je de Pyreneeën. Hier heb je bijna 1800 kilometers voor gereden om van dit moment te genieten. “Je kan en mag voor zo'n moment wel de kerkdienst missen” roep ik uit naar Kees. Het antwoord van Kees heb ik maar niet gehoord.

Aan de kant van de weg zien we een fietser staan. Het blijkt een Engelsman te zijn. Zijn achterband is lek. Hij krijgt zijn achterband niet van de fiets af. We vragen hem of hij hulp nodig heeft. Hij kijkt ons hulpeloos en zielig aan. Via YouTube heeft hij gekeken hoe hij zijn achterwiel van de fiets kan losmaken. Het is wat hilarisch, hij kijkt bij een filmpje wat niet van toepassing is op zijn fiets. We besluiten hem te helpen. Dat betekent dat Kees aan het werk gaat en dat ik kijk of het goed gaat. We krijgen het achterwiel los van de fiets. Hij heeft een reserveband bij zich. Mooi denken we, dat is in ieder geval een goed teken. Helaas, het blijkt dat hij tubeless banden heeft. Daar kan geen binnenband in vanwege het ventiel. We kunnen hem niet helpen. Weer kijkt hij wat hulpeloos rond. Ik adviseer hem een taxi te bellen en de volgende dag naar Pau te gaan waar een fietsenmaker is. Ik heb dat op internet voor hem uitgezocht. Blijkt dat er op zondag geen taxi’s bereikbaar zijn. Inmiddels heeft Kees een gesprek met de bewoner waar we staan. Die geeft het advies om even verder naar een Gite te gaan waar hij tot morgen kan overnachten. Eigenlijk nemen wij de besluiten voor de Engelsman, ik geloof dat hij blij is. Kees biedt aan om hem bij de Gite te brengen. Ik heb daar wat moeite mee, ik wil eigenlijk verder fietsen. We besluiten hem daar toch te brengen. We nemen zijn tassen op onze fietsen erbij en hij loopt met zijn fiets naar de Gite. Na ruim 500 meter komen we na wat vragen bij de Gite. De dame van de Gite ontvangt ons vriendelijk en spreekt vloeiend Engels. Kees en ik kijken elkaar aan, de Engelsman heeft toch wel geluk met zo’n mooie vrouw die wat losjes in de kleren zit. We denken dat de Engelsman het zelf niet in de gaten heeft. We laten hem achter en vervolgen onze tocht.

We komen in een dorpje. De route van Sweerman wijst naar links. We twijfelen even en gaan in overleg. We gaan toch de klim aan. Het is een steil stuk, het blijft maar steil, het is zeker tussen de 15 en 20%. En dat met de temperatuur boven de 30 graden, het is niet te doen. We krijgen de pedalen niet meer rond en besluiten om te draaien. Een kort steil stukje is haalbaar, zo’n lang stuk niet. We gaan een andere route rijden.

Het is een zwaar gedeelte. We maken een prachtige afdaling met meer dan 10%, we realiseren ons dat we later een klim hebben van ook ruim 10%. En de klim is zeker 2 km. Er lijkt geen einde aan te komen. De vorige klim breekt ons nu op, we komen op ons tandvlees boven. En dat met deze hitte. Er is geen keuze, we rijden door. We zijn het euforische gevoel kwijt, dysforisch wordt het. Kees heeft het gehad, ik kan maar beter niets meer zeggen. Het blijft een gevecht voor de klimmetjes en om te zorgen dat we voldoende water hebben. Als we bijna de 70 km aantikken hebben we de camping bereikt. Het euforisch gevoel komt bij mij terug. Dit hebben we toch maar weer gedaan, zeker met de vele hoogtemeters van vandaag. Ik laat Kees nog maar even met rust. 

We hebben onze plek, we hebben goed gegeten en morgen zien we weer verder. We staan aan de voet van de Pyreneeën en dat is een mooi resultaat. Het euforisch gevoel mag overheersen.

Liefs Mees.