Het schone Toscane

Vandaag hebben we een zware rit voor de boeg. Mees en anderen hebben het er al dagen over. Ik denk zelf dat het al maanden in Mees z’n hoofd rondspookt. Hij heeft immers de routeboeken van Hans Reitsma zorgvuldig doorgespit. Gisteren hebben we zelfs onze etappe ingekorte om te voorkomen dat dit deel, vermoeid aan het einde va de dag zouden moeten nemen. De route leidt ons langs de hoogste berg in Toscane, de Monte Amiata.
We hebben hem al enkele dagen ver in het landschap zien liggen. Van iets dichterbij doet hij me denken aan de Mont Ventoux, maar dan volledig groen en zonder een afschuwelijk onbestemd station op de top.
We rijden door een typisch Toscaans landschap, met de kenmerkende Cipressen. Als we een  vergezicht kunnen zien, zien we een lappendeken-landschap. Dorpjes en burchten in overvloed, met daken voorzien van de kenmerkende halfronde en gevlamde dakpannen. Dit alles in een afwisseling van wijngaarden, akkers en olijfgaarden in een glooiend landschap. Fascinerend en je raakt niet uitgekeken.
’s Morgens hebben we afscheid genomen van onze Belgische helden die met hun ‘plooifietsen’ delen van de route naar Rome fietsen. Zij waarschuwen ons voor wat ons te wachten staat. 
Tijdens het inkopen doen bij plaatselijke COOP ontmoeten we een Duits stel dat ons ook waarschuwt voor de zwaarte van de route. Ook twee ‘oude’ bekenden die we eerder op hun elektrische fietsen hebben ontmoet, kijken bedenkelijk als we vertellen welke route we vandaag rijden. Zwaar!!
We gaan het uiteraard gewoon doen en na een uurtje fietsen houden we onze eerste koffieshop bij een plaatselijk barretje. We bespreken de ervaring tot nog toe en vinden het zwaar, maar genadig. We praten ook over de reactie op onze stukjes en Vlogs. Het zijn voor ons bemoedigende, soms ontroerende en zeker ook stimulerende reacties. We zijn hier blij mee en het geeft ons motivatie om het vervolg op te pakken.
Het vervolg is inderdaad zwaar. En ik zoek afleiding door me te ergeren aan het vuil langs de weg. Onbegrijpelijk dat het landschap zo vervuild wordt door zwerfvuil. Plastic flessen, sigarettenpakjes, wijnflessen, plastic zakken, papier en ga maar door. Ik tel een keer op een kilometer het zwerfvuil en kom tot vierendertig stuks. Niet normaal.
Ik richt me om mijn ergernis weg te nemen op de flora en fauna in de berm, die ronduit fantastisch is. Het meest spectaculaire vind ik de wilde cyclaampjes. Ze zijn er in grote getale.
In eens herken ik omgewoelde berm kanten van de Veluwe. De everzwijnen zijn hier ook lekker bezig. Waarschijnlijk ruimen zij nog wat zwerfvuil op. De avonturen van Astix en Obelix, zoals beschreven door Uderzo en Goscinny kloppen dus!
We maken onze route af en komen tot de conclusie dat het zwaar was, maar gisteren hebben we het zwaarder beleefd. Na een kleine tachtig kilometer bereiken we onze boerencamping en genieten moe maar voldaan van een boerenmaaltijd. De kippen op ons bord liepen waarschijnlijk gisteren nog lekker te scharrelen, maar smaken er niet minder om. Heerlijk!

10092018/Kees