Wat fijne een dag; een succes!

Om kwart voor 7 worden we beiden gewekt door een voorbij stomende boot. We staan aan de rivier de Neckar. De rivier wordt niet meer druk bevaren, mogelijk door de vele sluizen die er in zijn aangebracht. De camping behoort tot een complex met een Jugendhaus. Het geheel wordt gerund door een vriendelijk echtpaar, dat gezien hun optreden en outfit, onmiskenbaar in de jaren zeventig zijn opgeleid tot cultureelwerker. Het zijn aardige mensen en ons erg ter wille. We drinken het heerlijkste bier sinds jaren, maar dit komt vooral door enorme, dorst ontstaan door een dag fietsen im bloedverziekende hitte. Al met al een uitstekende locatie en een aanrader voor vermoeide pelgrims.
Onze eerste actie vandaag, speuren naar een Backerei. We vinden al snel een supermarkt ala Lidl. Bij de ingang word ik aangesproken door een vriendelijke oude baas. Hij prijst onze bepakking en wil weten waar we vandaan komen. We hebben ons aangewend, Rotterdam als onze thuishaven op te geven. Dit is verreweg het handigste, ieder Duitser kent onze havenstad en wij geven een eenduidig antwoord. Rotterdam kent hij. Hij heeft er met zijn bouwbedrijf een tunnel gebouwd. Ik kom er niet achter welke, helaas. 
Hij vertelt dat hij de plaatselijk sluis in de rivier ook heeft gebouwd. “Hitler hätte einen gebaut” “Zu wenig!” Hij schakelt door over Hitler. Toen die Oostenrijker met zijn moeder de rivier overstak, veranderde alles. Het is duidelijk, hij kan geen enkele sympathie voor deze figuur opbrengen. 
Het geeft mij de ruimte om de vraag te stellen die al sinds we door Duitsland fietsen door mijn hoofd spookt. Hoe kan het toch gebeurd zijn dat één idioot bijna een heel volk achter zijn ideologie krijgt en een natie in een grote oorlog stort? Hij antwoordt: “Ich habe das auch mit meinem Vater besprochen.” De tijd was er naar, crisis en de roep om een sterke man!
Tot slot deel ik nog het verhaal met hem over Pfarrer Hermann Maas en zijn onderscheiding in Yad Vashem. Het ontroert hem en hij weet er van. 
Ik vraag hem tenslotte of hij alleen woont of met zijn vrouw. Zijn vrouw is 12 jaar geleden overleden. Hij woont nu naast zijn dochter. Na enig aarzelen vertelt hij dat dit niet zonder reden is. Haar zoon heeft zich een paar jaar geleden door het hoofd geschoten. Hij woont er om haar bij te staan, bij dit verschrikkelijke verdriet. Mijn levensverhaal in vogelvlucht zegt hij tenslotte.
Wat een bijzondere ontmoeting. Zomaar een passant voor de supermarkt. Een oude baas van 79, die  zijn leven met mij deelt. 
De rit vandaag verloopt gestaag. We krijgen de eerste regen. Schuilen in een cafeetje, drinken koffie met appelgebak en wachten tot we weer verder kunnen.
Het laatste deel van de dagroute rijden we rustig. We praten veel. Over de zin van het lijden, overlijden in onze familie- en vriendenkring. En delen persoonlijke verhalen die ons leven hebben gevormd. We zijn blij dat we de gezamenlijke basis hebben om dit te kunnen delen.
Aan het eind van de middag krijg ik nog een Appje van Henny. Zij past, zoals gewoonlijk op donderdag op de kleinkinderen bij Moniek. Siem en Joep eten druiven. Joep van bijna drie is in zijn nopjes en uit dit met de woorden: “Wat een fijne dag, een succes…”
Het was een bijzonder fijne dag. Een dag om op voort te borduren!

23082018/Kees
P.s. we zijn toch op onze geheel eigenwijze aan het vloggen geslagen. Zie de video’s 