Pelgrim in wording; schepper naast God

Dag 14, van Neuvy-Le-Barrois naar Châteaumeillant

Pelgrim in wording; schepper naast God

Vanmorgen word ik om 6.30 uur wakker. Ik kijk of mijn telefoon het nog doet en zowaar ik kan een ingesproken boodschap van Gerjo beluisteren. Gerjo en Jannus zijn goede vrienden van Henny en mij uit Wierden. Gerjo herstelt van een zware hersenschudding na een val met haar fiets. Beeldschermen verdraagt ze nog niet, maar haar man Jannus leest onze blogs aan haar voor. Afgelopen voorjaar hebben zij de Camino vanuit Portugal gefietst een bijzondere ervaring.

Vanmorgen nemen Mees en ik de tijd voor onze koffie en ontbijt, want er is in de verste verte geen Boulangier of barretje te vinden. Naar aanleiding van het gesproken woord van Gerjo las ik tijdens de lunch een meditatief momentje in. We luisteren samen nog eens naar haar boodschap: "Neem de tijd voor de dingen die je onderweg ziet en meemaakt. De beleving is belangrijker dan Santiago bereiken. Dit is slechts een moment, maar de indrukken van de omgeving, de mensen en ontmoetingen, die blijven. Geniet hiervan."

We praten door op dit thema en benoemen hoe verschillend we hier in staan. Mees is doelgericht en zegt dat als hij in de ‘vooruit modus’ zit, vooral ook door wil gaan en ongeduldig kan zijn. Ik benoem welke energie ik uit de ontmoetingen haal en hier de tijd voor neem. We zijn hierin verschillend, maar bereid om ons aan elkaar aan te passen. Het is een leermoment voor ons allebei. Rekening houden met de ander.

We gaan op weg en ik neem me voor om extra aandacht voor de omgeving te hebben. Twee dingen vallen me op. In het klein, de enorme verscheidenheid aan kleine bloemetjes in de niet gemaaide bermen. En in het groot merk ik op dat we door een het coulisselandschap rijden Ik ken dit onder andere uit onze tijd in Twente. Het zal Gerjo deugd doen. 

Plotseling valt me op dat in de berm regelmatig een piep klein zonnebloemetje staat. En dit over een traject van zo’n 5 kilometer. Ik zoek een verklaring voor dit fenomeen. Hoe komen deze eenzame bloemen hier? De verklaring vind ik in mijn eigen geschiedenis. 

Op 15-jarige leeftijd verhuisde ons gezin vanuit Den Haag naar een woning aan de Lange Kleiweg. Een groenstrook met een weidegebied tussen Rijswijk en Delft. Opgegroeid in Den Haag kende ik ‘natuur’ alleen als speelterrein, geheel ten dienste van ons Haagse schoffies. Van onze buurman aan de Lange Kleiweg leerde ik hoe je zelf bloemen kon zaaien. Ik vond dit zo fascinerend dat ik er toe over ging de bermen langs de Lange Kleiweg met handen vol zaad te bestrooien. Ik voelde me oppermachtig en schepper naast God. Terug naar de zonnebloemen; ik vind de verklaring in het voorgaande. Ergens in Frankrijk loopt een jongetje met een fascinatie voor zonnebloemen en steekt naar believen zaden in de grond. 

Rond 11.00 uur  we houden we een koffiestop in een gezellig dorpje. We vinden een terrasje met uitzicht op de beestenmarkt. Gelukkig worden er geen beesten meer verhandeld, maar staat het vol marktkramen met afzichtelijke Franse zomerjurkjes. Zelfs een feestvarken wil zich hierin niet vertonen. Toch lijkt het er op dat ergens op deze route een slachthuis is. Er rijden meerdere vrachtwagens met opgepakt slachtvee voorbij. Het is een triest aanblik. De neiging om meer vegetarisch te eten wordt hierdoor gevoed. Hiervoor geldt helaas nog, de geest is gewillig, maar het vlees is zwak…

Na de koffiestop vervolgen we opgewekt onze weg. Mees ziet twee fietsers langs de kant van de weg en vraagt of ze hulp nodig hebben. Het blijkt een vader en zoon, die even de route bepalen. Ze zijn vanuit Normandië vertrokken en toeren samen door Frankrijk. De vader doet dit al zo’n vijftien jaar en nu doen ze het samen. Beiden zijn opgetogen dat ze deze onderneming samen kunnen doen. Als zij horen dat wij onder weg zijn naar Santiago vraagt de vader of we een ‘priër’ voor hen willen doen en een kaarsje branden. De lijst begint lang te worden….

Tijdens de lunchstop vraagt Mees aan mij of ik verschil ervaar tussen onze reis naar Rome en deze tocht. Het verschil is er zeker. Beiden ervaren de omgeving waardoor wij tot nog toe fietsen verschillend. Mees heeft naar Rome vooral Duitsland als lastig ervaren, door de vervelende fietspaden, die als een soort trottoirs op en af gaan. Ik ervaar tot nog toe een troosteloosheid in de omgeving. Ontzettend veel ‘uitgestorven’ dorpjes en weinig uitdaging in de omgeving. Het kan nog veranderen. Een tweede aspect dat we onderscheiden is het verschil in onze verhoudingen en onderlinge relatie. We staan er kritischer en minder onbevangen in. Later zullen we dit onderling meer uitdiepen en delen.

Tenslotte; we komen na een rit van 90 kilometer monter op de camping aan. Maken ons kampement klaar voor de nacht en gaan naar het dorp voor een hapje eten. Onderweg zijn we geen winkels tegengekomen waar we avondeten zouden kunnen kopen, dit is dus het alternatief. In het dorp is om 20.30 uur de keuken gesloten en in het hotel waar we naar worden verwezen zijn we niet welkom. We hebben niet gereserveerd en alle tafels zijn bezet. We proberen nog het een en ander, maar er is geen flexibiliteit of creativiteit om ons aan eten te helpen. Teleurgesteld en gefrustreerd rijden we naar de camping terug. Gelukkig is er een lokaal waar we comfortabel kunnen zitten. Nuttigen het restje stokbrood met een restje brie en spoelen het weg met een onderweg gescoorde fles witte wijn.

Voor Geert Mak weet ik de titel van een nieuw boek: Hoe de mens verdween uit Frankrijk.

30/08/23\Kees