Pelgrim in wording; Oefening in nederigheid
28 augustus 2023 - Prémery, Frankrijk
Dag 12, van Vézelay naar Prémery
Pelgrim in wording; Oefening in nederigheid.
Vanmorgen worden we op normale tijd, 7.00 uur wakker. We staan op een kleine camping municipal. Eenvoudig, maar met de voor ons noodzakelijke voorzieningen. Ik ben verbaasd over de hoeveelheid campinggasten die zich verdringen om het beperkte aantal douches. Desalniettemin zijn we snel klaar met het ochtend ritueel en zitten om 9.15 uur op de fiets. Op naar de Boulanger. Er bevindt zich in het dorpje een piep klein supermarktje. Eigenlijk mag het de naam supermarkt niet hebben, maar de nog vrij jonge eigenaresse verkoopt de voor het dagelijks leven noodzakelijk dingen. We kopen stokbrood, kaas en jambon cru. Ik vraag bij de kassa aan de eigenaresse of er een zakje of papier om de stok mag. Maar dat heeft ze niet. We rekenen af. Buiten gekomen zegt Mees:“ Ze was wel chagrijnig.” Ik antwoord “Op mij maakte ze meer een trieste, wat zorgelijke indruk.” Ik heb het vermoeden dat ze het hoofd maar net boven water kan houden en dat ook deze winkel op omvallen staat. Het is een van de vele voorbeelden die we onderweg zien. Gesloten Boulangers, gesloten barretjes, hotels en ga zo maar door. Het maakt dat in deze streek de dorpjes een uitgestorven en verlopen indruk geven. Niet leuk om te zien. Het vertaalt zich in de staat van de huizen, waar de armoede van afstraalt.
We hebben de gewoonte eerst ergens een koffiegelegenheid te zoeken om hier koffie te drinken en als het kan iets van het zoete Franse gebak te verorberen. Dit lukt deze morgen niet. Het duurt tot 12.00 u voor we in een dorpje de eerste bar treffen waar we terecht kunnen. We laten ons de koffie en het gebak smaken.
In de aanloop naar deze oase rijden we door het heuvelachtig landschap van de Morvan. De beklimmingen zijn beslist pittig. Ik heb moeite Mees bij te houden. Mees draait er lustig op los en rijdt de hele weg (ondanks de beklimmingen) op kop. Ondertussen krijg ik het steeds zwaarder, mijn schouders en rug verkrampen en ik heb ‘pap’ in de benen. Ik breek m’n hersenen over hoe dit kan. Gisteren had ik voor het eerst weer het heerlijke gevoel dat sporters 'vorm' noemen. Harde benen, die niet moe lijken te kunnen worden. Frustrerend. Ik heb moeite om mentaal op de rit te blijven. Daarnaast moet ik mijn meerdere in Mees erkennen. Ik gun het hem graag, maar het doet zeer. Ik moet me er bij neerleggen.
De tussenstop, met koffie en zoetigheid blijkt een geschenk uit de hemel. Hierna rijd ik weer als vanouds en voel me herboren. Ik zoek de verklaring in het verschil tussen Mees en mij. Ochtend- en avondmens. Zoals inmiddels wel duidelijk zal zijn, ben ik geen ochtendmens. Mijn ‘systeem’ komt traag op gang en de koffie met zoetigheid zorgt voor de boost die ik nodig heb. Ik heb dit deze morgen moeten ontberen en ‘op lucht’ moeten rijden. Mees heeft hier totaal geen last van en staat ’s morgens gelijk ‘aan’. Kan met een lege maag fietsen als of er niets aan de hand is.
Na de koffieshop zijn we een half uurtje onderweg tot we een onheilspellende knal horen. Mees heeft in zijn achterwiel een gebroken spaak. Hij zit aan de lastige kant, de tandwiel zijde. Ik heb een noodspaak van Kevlar bij m’n reparatiespullen, maar heb dit systeem nog nooit uitgeprobeerd. Het achterwiel moet gedemonteerd en de band er af. Terwijl ik geknield aan Mees z’n fiets werk, denk ik aan pater Laurent Nicolas, die knielend ons paspoort van een stempel heeft voorzien. Het is in ieder geval een dienende houding. Het maakt zowel Mees als mij weer vrolijk. Deze dag is mijn les en oefening in nederigheid. En het werkt. Het maakt dat Mees en ik weer tevreden en vol vertrouwen onze weg vervolgen. De noodspaak houdt zich goed.
Tijdens de rit naar de camping voel ik me weer als vanouds en heb geen moeite meer met de beklimmingen. Ik weet niet wat hieraan heeft bijgedragen, de koffie met zoetigheid, het besef dat ik kwetsbaar ben, of een dienende houding. Ik houd het op het laatste.
28/08/23\Kees
Triest al die verlaten dorpjes en gesloten winkeltjes. Jammer dat jullie verschijning en aankopen, hoe klein ook, geen lach kon toveren op het gezicht van de winkelierster.
Een goeie nachtrust gewenst en morgen weer een mooie nieuwe dag met bijzondere belevenissen
Jammer.
Groet Kees
Misschien bij de start wat meer eten.
Wel knap, dat je dezelfde dag nog herstelt , dat geldt ook voor het wiel
Groet Kees
Groet Kees
Dank voor jullie mooie berichten!
Goede reis verder.
Na het begin van de extra grote winkels op de industrieterreinen zag je middenstand afnemen. Gelukkig is in Nederland daar tijdig beleid van de overheden op ingezet.
Wij zijn onder de indruk van jullie lichamelijke geestelijke krachten.
Groet Kees
Groet Kees
Groet Kees
en mijn erf behoeft een paar handige vingers om het onkruid te verwijderen tussen de nieuwe tegels geknield gaat dit waarschijnlijk een stuk beter om jouw nederigheid te promoten laat ik het geheel aan jou over als je terug bent.
groetjes Jos (een van jouw bibberbuddy's)
W.b. mijn oefening in nederigheid; ik denk dat ik na al deze knieloefeningen niet meer op m'n knieën door jou tuin kan kruipen. Ik adviseer heet water tussen naden. Werkt bij ons uitstekend, nooit meer gras, mos oid. Bijhouden met kookwater van de pasta, groenten e.d.
Overigens mis ik het (samen) zwemmen wel. Als ik terug ben gaan we de koude periode weer in en toon ik mijn nederigheid door jou voor te laten gaan op de steiger.
Groet Kees
Groet Kees