Het gesprek, verkwikkender dan water

Dag 22, van Cahors naar Moissac

Het gesprek, verkwikkender dan water.

Het eerste dat ons vanmorgen te doen staat is de fietsenmaker opzoeken. De gebroken spaak van Mees moet vervangen. De campingbeheerder heeft ons een mecanicien aanbevolen. Hij zit bijna om de hoek. Gelukkig, een rit door de drukke stad wordt ons bespaard. 

Op een huis zien we een tekst met ‘bicyclette’ er in. Hier moet onze ‘redder’ wonen. Onder het huis zit een kleine kelder, waarin hij zijn werkplaats heeft ingericht. Het ziet er verrassend goed geoutilleerd uit en zijn geordend gereedschapsbord wekt vertrouwen. 

Nadat Mees heeft aangewezen wat zijn probleem is, loopt de mecanicien om de fiets en duidt dat de bagage er af kan. Het is een kleine man, die gedreven en bijna driftig rondstapt. Hij gaat weer verder met de klus waar hij mee bezig was. Als Mees zijn fiets van bagage heeft ontdaan, wil hij hem naar binnen rijden, maar de man grijpt kordaat in, pakt een standaard en zet de fiets hier in. In een mum van tijd heeft hij het wiel er uit en neemt het mee de werkplaats in. Hij zoekt een passende spaak, monteert deze, richt het wiel en monteert het weer. Twintig minuten later zitten we weer op de fiets.

De reparatie is zwijgend uitgevoerd. Mees wil voor de reparatie die vijftien euro kost twintig euro betalen, maar dit wordt resoluut van de hand gewezen. Ook na aandringen van Mees wijst hij de aanbieding af. Mees dringt nog eens aan en ik denk; ophouden Mees, anders gaat hij praten en krijg jij een tekst om je oren met frustraties over de -in zijn ogen- beledigende geste. Hij heeft vakwerk geleverd en heeft hiervoor zijn tarief. Niet meer en niet minder!

Al wegrijdend evalueren we de reparatie. Mees schatte in dat de mecanicien enigszins behept was met autistische trekken. Voor mij was het een driftig werkende vakman, die ons vakkundig ‘een spaak in het wiel heeft gestoken’. We gaan ervaren hoe de spaak zich houdt. 

We rijden nog even Cahors in op zoek naar een verkwikkende bak koffie. We vinden een prachtige markthal, waar we brood kopen en koffie drinken op het terras op buitenkant van de hal, met uitzicht op een bedrijvig plein.

Bij het vertrek treffen we John en Hanna uit Heiloo bij onze fietsen. Ze zijn geïnteresseerd in onze onderneming. Al snel hebben we een geanimeerd, maar ook boeiend gesprek over onze geschiedenis. Omdat John met enig Engels accent praat, stel ik de domme vraag of hij Amerikaan is. Het lijkt vloeken in de kerk! John en Hanna moeten er beiden hartelijk om lachen. John is een Welshman en is nog nooit in Amerika geweest. Er klinkt een duidelijke afkeer in zijn stem. De afkeur van de voorlaatste president delen wij en vermijden zorgvuldig zijn naam uit te spreken.

Ik vraag hoe zij elkaar hebben leren kennen, want het is opmerkelijk een Heiloose met een Welsh. In hun ‘hippietijd’ leefden zij in Engeland in een antroposofische commune en hebben elkaar daar leren kennen. Na een reis naar India hebben ze elkaar gevraagd: "Waar gaan we wonen?" Het is Heiloo geworden en zijn er – ik schat nu veertig jaar verder – altijd gebleven. Ze zijn blijvend met de antroposofische beweging verbonden. John als groepswerker en nu als ‘chief-kok’. Hanna werkt in een gemeenschap van kloosterzusters, die veel voor prostituees hebben betekend. Het is prachtig wat zij met haar inzet voor deze zusters mag betekenen. We moeten de ontmoeting met deze leuke mensen helaas afbreken, maar we hadden zeker een dag kunnen doorpraten.

We hebben vandaag een rit van zo’n 65 kilometer voor de boeg. We rijden door een heuvelachtig en vaak steil landschap. Het is warm en in de middag brandt de zon onbarmhartig op onze bezwete lichamen. Het landschap verandert in een dor en dorstig land. De grond is in sommige delen wit van de kalk. Er is weinig begroeiing en toch vindt er akkerbouw plaats. Op sommige plekken zijn waterbekkens gemaakt, mogelijk is de wateropvang net voldoende om dit gebied in leven te houden.

Voor ons is de voornaamste opdracht vandaag, drinken, drinken en nog eens drinken, om uitdroging te voorkomen. We benutten ieder tappunt en zijn alert op een teken van leven bij de schaarse huizen in dit gebied. Mijn bidons zijn bijna leeg, maar gelukkig zie ik in mijn ooghoeken leven bij een huis. Ik fluit naar Mees die vooruit rijdt. De vrouw des huizes denkt ik naar haar fluit en vraagt wat ik wil. Uiteraard wil ik slechts water. De echtgenoot voegt zich bij ons en haalt twee bidons fris water. Ze zijn oprecht geïnteresseerd in waar wij mee bezig zijn en zijn ons erg ter wille. Het aanbod van een verfrissende duik in hun zwembad gaat ons te ver. We zijn wat verlegen met zoveel welwillendheid. Met honderd keer ‘merci’ nemen we afscheid en vervolgen onze weg voor het laatste deel naar bestemming camping Moissac.

Onderweg stoppen we nog een keer bij een ‘Spar’ om water, Cola en yoghurtjes te kopen. Ik doe me te goed aan vijf van de acht bekertjes. Mees neemt er drie, maar drinkt een liter Cola. Cola, levenswater voor een dorstige pelgrim.

’s Avonds eten we in de stad. Het door John en Hanna aanbevolen drie sterrenrestaurant ‘Moulin’ gaat ons budget te boven. We kiezen een terras op een gezellig plein. We eten het menu van de dag, aangevuld met het broodnodige vocht.

We evalueren de dag met een variant op het motto dat Jolanda ons aanreikte: Wat is verkwikkender dan water?: Het gesprek.

08/09/23\Kees