Gekkenwerk

Dag 28 van St. Jean-Pied-de-Port naar Burguete

Gekkenwerk

Om van vanuit Frankrijk in Spanje te komen moeten we vandaag ‘een pas’ nemen: de Roelandpas.

Gisteren heeft Mees van Wim uit Breda een route doorgekregen die hij vandaag zou gaan nemen. Wim fietst met zijn vrouw Marga met een rolstoel-fietscombinatie naar Santiago.

Vanmorgen zijn we op tijd vertrokken. We weten dat we een pittige beklimming voor de boeg hebben, we nemen er de tijd voor. 

Na onze gebruikelijke rituelen, brood, koffie en Frans gebak, beginnen we om ongeveer tien uur aan de beklimming. Al bij de eerste helling vragen we ons af hoe steil deze wel niet is geweest. We zijn niet afgestapt, maar moesten alles uit de kast halen om boven te komen. We kijken elkaar aan en vragen ons af dit het voorland is.

Het vervolg blijkt niet vlakker te zijn, het wordt alleen maar erger. We moeten afstappen en onze fietsen omhoog duwen. Bij de tweede keer moeten we elkaar helpen om boven te komen. Na de derde helling en de aanblik van andere fietsers met hetzelfde lot, beseffen we dat een traject van 27 kilometer op deze manier niet te overbruggen is. We raadplegen de plattegrond in ons routeboekje en zien een alternatief over een D-weg. Dit moet het worden. De route die wij genomen hebben, is de wandelroute naar de top. Afdalen dus en deze route fietsen. Ondertussen zijn we twee uur verder en beginnen om half een de beklimming. Deze loopt goed, een half uur later zijn we bij de Spaanse grens. Etenstijd. Voor Mees een straf (oud stokbrood eten), voor mij voorwaarde om te overleven. We strijken neer bij wat de voormalige grenspost is geweest. Een vervallen gebouw waarin weinig leven te bekennen valt. Mees zoekt een plaats in een vensterbank en ik heb mijn stoeltje er bij gepakt. Even bijkomen en ontspannen lunchen. Na enige tijd verschijnt er een politieauto met zwaailicht en sirene. Ik neem het vanuit mijn ooghoeken waar en ga door met brood smeren. Er springen een man en vrouw in uniform uit de auto. De agent begint iets in Spaans over ‘security’ te gesticuleren. Ik negeer hem, want ik begrijp hem niet. De agente is iets slimmer. Ze vraagt in het Engels waar we vandaan komen. "Uit Holland." Ze maakt ons duidelijk dat dit niet de plek is om de lunch te nuttigen. Wij reageren begripvol en geven aan dat we zullen verkassen. We pakken onze spullen en eten ondertussen het brood op.

Even later vervolgen we onze route. Het is nog ruim 19 kilometer klimmen, met een gemiddeld stijging percentage van 5%. Met bepakking toch een pittige klus. Het voelt als de beklimmingen van de Madeleine of Glandon in de Alpen. Uiteindelijk komen we vier uur later op de top. Niks bijzonders, maar voor Mees een euforisch moment dat hij op zijn lijst kan bijschrijven.

De omgeving waar we doorheen fietsen, is van een overweldigende schoonheid. Het toont ons bij tijd en wijle prachtige weidse dalen, en op andere momenten weer smalle kloven tussen bergformaties. Er staan her en der verspreidt huizen.  En ik vraag me af hoe mensen hier kunnen leven. Ik kan me er moeilijk een voorstelling van maken. Ik weet alleen zeker dat ik er niet zou kunnen aarden.

Na de top volgt een snelle afdaling naar de camping. We vinden hem op eenvoudige wijze, want hij ligt aan de route. Het is een van de beste campings op onze trip. We drinken wat op het terras en bellen met het thuisfront. Hoewel we eten hebben ingekocht, eten we in het restaurant een drie gangen menu. Na de inspanningen van deze dag hebben we geen puf meer om te koken. Het is er heerlijk. Spaanse gastvrijheid en een heerlijk menu.

Morgen richting Puente la Reina.

13/09/23\Kees