Van chagrijn naar euforie

Dag 6

Van chagrijn naar euforie

Vanmorgen gebruikelijke tijd 7.00 u. opgestaan met een ronduit slecht humeur. Henny zal zeggen, da’s niet bijzonder. Maar het feit dat mijn telefoon niet meer oplaadt, verergert mijn ochtend humeur. Het maakt me onzeker. In geval van nood kan ik geen contact met Mees kan opnemen. Daarnaast ‘erger’ ik me aan het feit dat Mees in mijn beleving haast wil maken met het vertrek. Onze tenten zijn drijfnat van de ochtenddauw, en ik wil de tent niet voor de derde keer nat inpakken. Als ik tegen Mees zeg dat ik even wil wachten tot de zon over de bergen komt, reageert Mees: “dat duurt minstens nog een uur!” Ik vind dit onzin want de zon is al zichtbaar op het pad, enkele meters van onze kampeerplek. We besluiten onze tenten hier toch te drogen te leggen. Wat overigens slechts beperkt lukt. 

Onderweg bespreken we dit voorval. Een slecht humeur en een onuitgesproken gevoel van haast willen maken, heeft ons parten gespeeld. Gelukkig kennen we sinds onze reis naar Rome elkaars gebreken en is dit voorval -door het uit te spreken - de wereld uit.

Omdat de bar op de camping nog niet open is drinken we koffie in het naburige dorpje. We treffen een barretje waar de locals hun koffie drinken en elkaar ontmoeten. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen onze koffie geserveerd door een van de bezoekers waarvan wij vermoeden dat hij zich hiervoor als vrijwilliger opwerpt. We vinden het hartverwarmend en bedanken hem bij vertrek.

De route loopt door een mooi gebied, maar het glooit behoorlijk, met af en toe fors klimmetjes. We zijn blij met onze bergverzetten. Nadat we net een van de hoogste en langste beklimmingen hebben gehad, genieten we van het prachtige uitzicht over het rondom gelegen gebied. Van de tegenovergestelde richting zien we twee fietsers de beklimming maken. Het blijkt een Duits echtpaar. Hij 62, zij 58. Ze komen uit Freiburg en fietsen zes weken o.a. door Frankrijk. Ze zijn op de terugweg en willen Rotterdam aandoen. Het viel mij op dat de vrouw veel eerder boven was dan de man. Beiden zien er sportief uit. Ik vraag aan de man wat maakt dat hij niet sneller klimt dan zijn vrouw. Zijn verklaring is eenvoudig: mijn vrouw is klein en licht, we hebben net geluncht en daar heb ik nu last van. (Note voor Henny: ik vergeleek hen met Jannes en Gerjo). We hebben het over onze leeftijden en vitaliteit. Mees heeft veel twijfels gehad of hij op 71-jarige leeftijd nog en weer aan deze onderneming moest beginnen. We komen tot de conclusie dat niet de leeftijd maar de vitaliteit maakt of je hier toe in staat ben. En we zijn gelukkig nog altijd vitaal.

Terwijl we wat wetenswaardigheden over onze fietsen uitwisselen zien we een groep jongeren naar boven komen. Een voor een komen ze uitgeput, maar vol enthousiasme boven. Ze rijden op eenvoudige fietsen, we prijzen hun moed en doorzettingsvermogen. 

We nemen afscheid en kijken terug op een leuke en stimulerende ontmoeting. Ik merk dat mijn humeur is omgeslagen naar enthousiasme en voel me weer vol energie om verder te gaan.

Onze bidons zijn zo goed als leeg. Het is een warme dag en we drinken veel, hoogste tijd dus om ze te vullen. Op onze weg komen we geen winkels of iets dergelijks tegen waar we kunnen bijtanken. We stoppen daarom in een dorpje bij de kerk. Een paar motorrijders die er ook gestopt zijn, wijzen ons de weg naar de pomp achter de kerk. Hier vullen we onze bidons. Mees heeft ondertussen met hen staan praten en vertelt me dat ze volverbazing en verwondering zijn dat we naar Santiago fietsen. We willen op deze plek graag een stempel halen, maar de ‘stempelspost’ in Le Marie is niet open. Dominique, een van de motorrijders, stelt voor dat hij zijn naam en handtekening in ons pelgrimspaspoort zet. ‘Probleem’ opgelost.

Na nog 40 kilometer fietsen bereiken we onze camping. We hebben 90 kilometer gefietst en pakken op het terras van de camping een verdient biertje. Hier ontmoeten we Marijke. Een vrouw van zo’n 75 jaar. Zij drinkt haar bier samen met een jongeman. Het is Oleh, een  blinde Oekraïner uit Kiev. Zij biedt hem samen met haar man voor enkele weken onderdak. Marijke spreekt zes talen en praat met ons afwisselend Nederlands en Engels. Ze heeft in de loopt van de tijd 17 daklozen, wezen en andere noodlijdende mensen opgevangen. Ik vraag haar wat haar hiertoe drijft. “Mijn eigen geschiedenis”, is haar eenvoudig antwoord. Ze vertelt delen uit haar dramatisch leven en laat mij haar been zijn. Ik zie litteken van een hechting op haar scheenbeen van minstens 30cm lang. Haar moeder heeft haar met een riem het huis uit gedreven, waarop ze door een auto is overreden. Ze zegt haar moeder dankbaar te zijn, want hierdoor heeft ze haar hele leven een invaliditeitsuitkering ontvangen. Maar tegelijk vertelt ze dat zij haar heeft gezegd te zullen dansen op haar graf. “En dat heb ik gedaan!”

Zo maar weer een gesprek met iemand die haar hele leven op tafel legt. Overigens was ze gelukkig. Ze is na twee dramatische huwelijken is ze 15 jaar geleden gelukkig getrouwd met haar huidige Engelse echtgenoot. Beiden zeggen: You are the best thing that happend in my life.

Hoewel het een indrukwekkend en bij tijd en wijle bizar verhaal is, voel ik me bevoorrecht dat iemand haar verhaal zo met ons wil delen. Voor velen is zij een lichtengel in de nacht.

22/08/23\Kees