Wo ist der Camping

We overnachten op een iets ander soort camping dan gebruikelijk. Het trekkersveld is vol en luidruchtig. Het is een mengelmoes van gezinnen en jongelui en ook een stel malloten die met hun dronken hoofden een ingewikkelde tent pogen op te zetten. Niet vervelend, maar het is even wennen aan de drukte om ons heen. We gaan om half elf naar bed. Het is wonderwel rustig op de camping. Vrijwel iedereen heeft zich in z’n tent teruggetrokken en lijkt op èèn oor te liggen. Terwijl ik op m’n bed nog contact heb met Henny via de Whatapp, krijg ik het gevoel dat er aan mijn tent wordt gerommeld. Het blijkt een stel fietsers die om elf uur nog hun tent in het donker moeten opzetten. Ik benijd hen niet. Eerst fietsen in het donker en dan je tent nog opzetten. Ik geef het je te doen.
Na een dag fietsen over ‘de Romantische Strasse’ kan je er op wachten. Vannacht is het volle maan en dus extreem koud. We hoorden vandaag dat de temperatuur vannacht tot zes graden was gedaald. Mees slaapt standaard al in zijn thermokleding, maar ik heb nadat ik halverwege de nacht naar de wc was geweest mijn kleren aangehouden. Dat wil zeggen, t-shirt, twee sportjackjes en mijn lange broek. En nog was het koud in mijn slaapzak, met fleecedeken er nog overheen.
Om half tien vertrekken we van de camping. Een laat tijdstip voor ons doen. Mees doet zijn oefening in geduld en staat, zoals gewoonlijk, een half uur op mij te wachten. Zijn humeur lijdt er niet merkbaar onder en ik geef me er aan over, want het gaat gewoon niet sneller. Gebrek aan organisatietalent zal ik maar zeggen.
We komen in het gebied van ‘Grüss Gott. Mees vertelt me dat hij dankbaar gestemd is. Wie zijn wij dat we de vrijheid en gezondheid hebben om deze trip door dit prachtige gebied te mogen rijden. Ik zeg “Grüss Gott”. We zullen het vandaag nog vele malen horen. En omdat ik niet helemaal begrijp waar deze groet vandaan komt, vraag ik het aan de eigenaresse van de Konditorei waar we een kop koffie drinken. Het is een lieve oma in een soort Trioler jurkje. Ze vertelt vol trots over haar drie kleinkinderen, en ik laat met niet minder trots de foto’s van mijn kleinkinderen zien. Ze is vertederd als ze de foto gisteren van Joep met zijn kroon met 3 jaar er op, ziet. De kleine prins noemt ze hem.
Haar uitleg bij Grüss Gott is, dat Beieren een Katholieke streek is en van ouds geloven de mensen dat zij God in hun hart hebben. Dit brengen ze tot uitdrukking in hun groet aan elkaar. Ze groeten dus eigenlijk God. Ze voegt er aan toe dat de meeste mensen dit niet meer weten of beseffen, maar het is een mooi gebruik.
We vervolgen onze route en onderweg zie ik een boer langs de weg aan het werk. Hij harkt nog op ouderwetse wijze het resterende gras op de rijen die in het land klaar liggen om binnen gehaald te worden. We hebben het over de roofvogels boven ons hoofd en hij vertelt dat het prachtige dieren zijn, maar dat er doordat ze in aantal toenemen, het aantal zangvogels afneemt. Ik wijs hem op een roofvogel boven ons, hij noemt het een buizerd, maar ik weet beter. Meester Mees heeft me haarfijn uitgelegd dat het een Wouw is, te herkennen aan de driehoek die uit zijn staart is gehapt.
Voor de video vlot neem ik de man nog een ‘diepte’ interview af. Dit is te vinden bij de video’s.
Het is een prachtige man, 77 jaar oud. Hij heeft zes kinderen, zijn vrouw ook voegt hij er betekenisvol aan toe. Ze zijn op dezelfde dag jarig 16 oktober worden ze 78 en 74 jaar oud. Het is een vitale man, die als ik verder fiets, hartelijk afscheid neemt, in zijn auto stapt op weg naar het volgende hooiland.
Als ik mijn rit vervolg zie ik een dame een struik dichtbij een Christusbeeld snoeien. Wordt goed bijgehouden, denk ik. Bij nadere beschouwing zie ik dat ze alleen de bessen er af knipt. Ik wil er meer van weten en vraag waarvoor ze de bessen gaat gebruiken. Ik krijg een lyrisch verhaal over de geneeskrachtige werking van vlierbessen. Ze maakt er sap van en jam, die ze verkoopt op de Weinachtsmarkt. Drink het en je bent nooit meer ‘malade’ in de winter! Ik neem het ter harte.
Het valt ons op dat de mensen die we onderweg tegenkomen stuk voor stuk vriendelijk, behulpzaam en belangstellend zijn. Toch merken we op dat dit in de streek richting Garmich Partenkirche, verandert. Als we mensen onderweg groeten, wordt er niet of spaarzaam teruggegroet. We hebben er een beperkte verklaring voor. Het is een toeristische streek. Hier zie je dit verschijnsel vaker. De autochtone bewoners zijn de toeristen met hun bijbehorende vaak lompe en luidruchtige gedrag ook wel een beetje zat.
In Garmisch blijkt onze camping moeilijk te vinden. We vragen het aan diverse voorbijgangers en iedereen stuurt onze een andere verkeerde kant op. Ik vertel Mees over de prachtige aflevering van van Kooten en de Bie, waarin Gé en Arie Temmes, terwijl zij 4 mei gedenken, vertellen over de heldendaad van hun vader. Deze heeft een Duitse soldaat op zijn vraag: “Wo ist der Bahnhof”, het bos in getuurd, met het simpele foute antwoord: “Do ist der Bahnhof”. 
Ook wij worden voortdurend het bos ingestuurd met foute aanwijzingen. Ik denk, zeg ik tegen Mees, dat wij het slachtoffer zijn van een verlate wraakactie. Gelukkig hebben we Google Maps en vinden we na nog wat omzwervingen de camping. We hopen op een rustige en verkwikkende nacht.

27082018/Kees