Wordt het zo’n dag....?

Deze morgen kruipen we opnieuw uit onze tentjes. Met Mees zijn leeftijd en bijbehorende stramme spieren is dit sowieso een hele kunst. Maar hij beheerst het kunstje en geeft geen krimp. Sterker nog Mees is bijna elke morgen eerder wakker dan ik en wekt mij: “Goede morgen meneer Hakkenberg”.
Deze morgen voel ik me gebroken, en denk; “Wordt het zo’n dag…”.
Het is een koude nacht geweest, de kou zit stevig in onze botten. Gelukkig regent het niet en hoewel de tent nat is kunnen we droog inpakken.
Na de dagelijkse douche beurt (wij zijn een propere familie…) word ik door een euforische Mees onthaalt. Hij heeft met onze, eveneens fietsende buurman, gesproken. Deze sprak zijn bewondering uit over de tocht die we maken. Maar hij schatte in dat als 50 jarige, Mees’ conditie voldoende was om dit te volbrengen. Mees heeft de hele dag in zijn regenjas en beenstukken, met een stralende glimlach om zijn mond door het druilerige en toch wel zwaar heuvelachtige Duitse land gereden…
Bij de eerste de beste supermarkt doen we onze weekend inkopen. Bij de uitgang ontmoeten we twee Zwitsers die een vijfdaagse rondtoer maken. Ze zijn goed geluimd ondanks het koude en vochtige weer duidelijk een onverwoestbaar vrolijk humeur. Uiteraard willen ze weten waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Het heeft hun goedkeuring. Wij vragen op onze beurt of zij in het Frans of Duits sprekende deel van Zwitserland wonen. Duits. Maar Zwitsers spreken Frans, Duits, Italiaans en Engels. Nieuw voor ons. We komen ze onderweg nog een aantal keer tegen, altijd vrolijk zwaaiend naar die twee simpele Hollanders die blij zijn dat ze een paar worden Duits spreken.
In het vervolg van onze etappe rijden we over een hoogvlakte, de hoogtemeters geven 600 meter aan. De wind heeft hier meer vrij spel en zeker als er weer een buitje op komst is, is het een factor van belang. In het laatst van de route krijgen we de wind serieus in de rug en vliegen we richting onze eindbestemming, een camping in Dillingen aan de Donau. Donau? Ik had geen idee dat deze hier ook stroomt, een verrassing. Morgen die Donau entlang.
Nadat we onze tent hebben opgezet, volgt het gebruikelijke douchen en wassen. We besluiten van de aanwezige wasmachine en droger gebruik te maken om de kleren goed schoon en vooral droog te krijgen. Het wordt nog een race om eerder over de machines te beschikken dan de inmiddels gearriveerde twee Franse dames. We voelen aan dat zij het zelfde plan in gedachten hebben en haasten ons om te douchen, zodat ook de deze dag gedragen kleding mee kan in de wasbeurt. Mees weet de dames definitief van ons te verjagen door hen in zijn Adams kostuum uit te leggen dat er geen wasmiddel aanwezig is. Dit moeten de dames zelf verzorgen. We hebben verder ongestoord kunnen wassen!
Vanwege het weer besluiten we in de aanwezige recreatie- en eetzaal het avondmaal te nuttigen. Hier ontmoeten we een wat ouder stel uit Renswoude. We hebben duidelijk een klik en het gesprek komt op wat hun geestelijk gehandicapte zoon in hun leven heeft betekend . Uiteraard is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar ze vertellen met een diepe liefde over hoe vol vreugde hun zoon Jan in het leven staat. Ze zijn blij dat hij ondanks zorg in hun leven is gekomen en dat hij met zijn simpel, maar opgewekte humeur anderen kan opvrolijken. Hij is een verrijking in hun leven.
Zo’n dag was het…, ongeveer.

25082918/Kees