Genieten van het smalle pad.

De goede lezer onder ons heeft uiteraard de titel van ons blog goed bestudeerd en gelezen over het smalle en brede pad naar Rome. Daar kom ik zo nog op terug. 
Vandaag zijn wij net voorbij Remagen gestart en gefietst naar Trechtinghausen. Trechtinghausen ligt op de hoogte van Mainz. Eerst maar even wat feiten. We hebben inmiddels ruim 500 km afgelegd. Dat is snel gegaan, gemiddeld zitten we boven de 100 km per dag. We bouwen iets reserve op qua kilometers om zo in Italië meer tijd te hebben voor de interessante steden zoals Florence in Toscane. Het fietsen gaat over het algemeen goed, de ene dag wat beter dan de andere. Het is niet makkelijk om de 100 km te halen. Je bent met veel zaken bezig. Voordat de spullen ingepakt zijn op de camping, je ontbeten hebt en klaar bent voor vertrek, ben je al snel anderhalf uur verder. Je start met op zoek naar een bakker want je wilt onderweg niet zonder brood te komen zitten. Daarnaast moet je ook nog vaak even de supermarkt in om inkopen te doen voor het avondeten. Het vlees dat je koopt moet wel dezelfde dag op, je kunt niet voor twee dagen vlees kopen. Vaak ben je minstens een uur bezig om dit soort zaken te regelen, los van de koffie waarmee we starten om die als eerste te nuttigen buiten de deur (tent).
Vandaag hebben we alleen gereden over smalle paden. Dat brengt je wel tot nadenken. Smalle paden is in de religie uitvoerig aan de orde geweest. Het zijn ook wel onderwerpen die terug komen in de gesprekken tussen Kees en Mees. De smalle paden die we vandaag ervaren hebben, hadden veel kuilen, los gesteente, grindpaden, kasseien, opkomend grond door de hoge wortels. Kortom een pad waar we geen tempo konden maken. Hier kunnen we uiteraard uitgebreid over filosoferen. Een pad met veel hindernissen. Tegenwerkingen. Tegenliggers waardoor je moet uitwijken, je kunt niet je gewenste doel bereiken. Waarom ervaar je dit als een hindernis? Moet het smalle pad in ons leven gepaard gaan met zoveel hindernissen? Of moet je dan het brede pad kiezen? Aardig om hier over na te denken. Dat gebeurt ook op zo’n reis. Je zit op de fiets en je hebt veel tijd om na te denken over de dingen van het leven. Het smalle pad leidt er nu toe bij ondergetekende dat je behoorlijk pijn in je achterste krijgt. Of op z’n Rotterdams gewoon pijn in je kont. Regelmatig hoort Kees mij au roepen als ik weer door een kuil rijd. 
Wat vandaag bij mij speelde, mede misschien door het smalle en brede pad is mijn eerste fietstocht. Mijn eerste fietstocht maakte ik met mijn goede vriend. Daar heb ik vandaag toch regelmatig aan moeten denken. We fietsten samen in 1974 van Rotterdam naar Vlieland met een bakfiets. Eèn op de bakfiets, de ander op de gewone fiets. En dan regelmatig wisselen. Heel bijzonder, ik leerde die vriend, Eric Noordergraaf, in dat jaar kennen. Jarenlang zijn we bevriend geweest tot hij plotseling vier jaar geleden overleed. Dat gebeurt, het gevoel dat je iemand mist, het gevoel dat zo iets onverwacht met je kan gebeuren, die gevoelens komen tijdens zo’n trip en met een moeilijk begaanbare weg naar boven. Dat maakt zo’n trip boeiend voor jezelf. De smalle weg is religieus gezien de weg die je moet gaan. Vandaag heb ik gemerkt dat de smalle weg die we gefietst hebben mij tot nadenken heeft gebracht over de levensweg die we gaan.
Het is genieten om zo’n reis te mogen maken.

20180820 Mees