Tohoe Wabohoe

Na een goede nachtrust zijn we vanmorgen op de gebruikelijke tijd opgestaan, 7.00 uur. Het is droog, maar de tenten zijn drijfnat van de morgendauw. We willen ze droog inpakken en zorgen ervoor dat ze in de zon komen te staan. Al met al vraagt het toch zoveel tijd dat we tegen tienen vertrekken. De Po vlakte wacht op ons. Het is een wisselend, maar ook ruig landschap. Afwisselend wijngaarden, boomgaarden en landbouw, met voornamelijk mais en een onbestemd soort bonen. En braak liggende, soms moeras achtig landschap. De stadjes waar we doorheen rijden zijn verrassend authentiek, met mooie Romaanse kerken, burchten en schittert, met allerlei ornamenten versierde huizen. Gaande weg verandert het landschap en wordt het soberder en in de  dorpjes zien we veel vergane glorie. Veel vervallen en verwaarloosde boeren hoeves. Te zien is nog dat het eens schitterende bouwwerken zijn geweest. De boerderijen die in bedrijf zijn, zien er vrijwel allemaal rommelig en smerig uit. Veel materiaal en troep op het erf, een ongeorganiseerde bende vaak. Van een bevriende boer en boerin heb ik geleerd dat je aan het erf kan zien wat voor een boer er woont. Het kenmerkt hem ook in hoe hij met zijn bedrijf en dieren omgaat. Ik vind het een beetje triest om te vast te stellen dat ik geen een bedrijf zie dat in dit opzicht enig vertrouwen geeft.
Het gebied lijkt sowieso achtergebleven in zijn ontwikkeling. De wegen waarover we fietsen zijn ronduit slecht. Het asfalt is grotendeels gescheurd en gebarsten. We moeten voortdurend alert zijn op gaten in de weg. Eén kapot gereden band is wel genoeg geweest. Gaande weg wordt het landschap ook triester door de kale vlakten die we zien. Wolken vliegen hebben er een goede leefomgeving gevonden en wij moeten voortdurend opletten dat er geen vliegen onze mond binnen happen.
Mees en ik hebben het over wat de invloed van zo’n woon- en leefomgeving op je heeft. Persoonlijk vind ik het deprimerend. Mees is van mening dat ook hier gewoon mensen met verschillende kenmerken en karakters zullen wonen. De Italianen die we onderweg tegenkomen zijn immer doorgaans vriendelijk en opgewekt. Ik houd het er op dat de zon veel compenseert door het licht dat het de mensen brengt. Toch een lichtpunt in een heet klimaat.
Wat ook opvalt is de tegenstelling die we zien tussen vervallen en slecht onderhouden woningen en luxe nieuwe huizen. We hebben het over hoe deze tegenstelling kan bestaan. Het lijkt er op, is onze verklaring dat de tegenstelling tussen arm en rijk in een rechts politiek klimaat overeind is gebleven.
Tenslotte hebben we op onze route een fikse tegenvaller doordat een brug over de Po is afgesloten. Er wordt onderhoud aan gepleegd, maar het lijkt er op dat we er wel overheen kunnen. Halverwege worden we toch tegen gehouden en mogen niet verder. Vijf kilometer verder op ligt een volgende brug geeft een voorman ons te verstaan. Na vijf kilometer is er geen brug. Na tien en vijftien kilometer ook nog niet. Pas na zeventien kilometer is er eindelijk een autobrug waar we met gevaar voor eigen leven de Po over steken. Door de omweg die we hebben gereden, komen we bijna twee uur later dan verwacht op onze camping bij Ferrara. Een prettige stadscamping, met een vriendelijke beheerder. Hij doet de suggestie een pizza van uit de stad te laten bezorgen. We nemen het voorstel met beide handen handen aan, samen met twee biertjes per persoon. Om half acht zitten we tenslotte moe maar voldaan voor onze tent en eten pizza en drinken er een biertje bij.
Het was een bijzondere dag langs de Po en haar omringende woeste en lege vlakten.

04092018/Kees