Rome
12 september 2018 - Roma, Italië
Vandaag hebben we gepland dat we in Rome aan willen komen. We hebben 140 kilometer voor de boeg, vandaar dat we vroeg opstaan. Om vijf uur loopt de wekker af bij Mees en na het gebruikelijke ritueel zitten we om zeven uur op de fiets. We krijgen direct als we de camping afrijden een beklimming van vijf kilometer van zes tot acht procent voor onze kiezen. Het zouteloze en droge brood kregen we bijna niet door ons keel, dus we rijden op een nagenoeg nuchtere maag. Mees doet het beter dan ik en rijdt van me weg. Ik gebruik een aantal omkleed momenten als rust moment. Bij vertrek was het nog koud, maar de klim is intensief en gaandeweg moet er meer en meer kleren uit. Het zijn welkome momenten om legaal even te mogen stoppen. Ik ervaar de relatief eenvoudig klim als extreem zwaar en heb het gevoel dat mijn spieren van stramheid uit elkaar worden getrokken. Een soort elastiek dat maar niet wil rekken. Als ik in het dorpje boven kom, heeft Mees een plekje bij een barretje op het terras ingenomen en een kop koffie met een soort vruchten gebak besteld. Het valt goed en ik kom weer wat bij de mensen. Ik stel voor om nog een zelfde ronde te doen… Mees kijkt me meewarig aan, met een blik van ben je wel goed bij je hoofd? Hij bestelt het braaf. Na dit ontbijt heb ik de hele dag heerlijk gereden. Mees had aanvankelijk een euforische stemming, omdat hij oprecht blij is dat Rome in zicht komt. Helaas had hij een mindere, dus zware dag, wat zijn stemming wel wat drukte.
Voorafgaand aan deze dag had ik in gedachten vandaag wat bespiegelingen op de afgelopen tijd te maken. Met name wat levert het aan verrijking op, want daar zouden we voor gaan. Ik doe dit voorlopig niet. De reacties van Marjolein, Henny en Cees van der Kaaden hebben hier aan bij gedragen. Marjolein: “ bedenk, de weg naar de hemel is de hemel.” Henny: “De weg is het doel.” En tenslotte gaf Cees van der Kaaden de doorslag: “(…) Woensdag niet te veel filosoferen over doel en nut van het leven, maar gewoon jullie fysieke dingetje doen.” Ik ga er nog eens een nachtje over slapen.
De rit vandaag kende uiteindelijk nog aardig veel hoogte meter en was mede door de het slechte wegdek en hete weer behoorlijk zwaar.
Om half zes zijn we op de camping bij Len en Mo en de kinderen aangekomen. We zijn door de kinderen gehuldigd met een prachtige zelfgemaakte medaille. Bij de versierde camper hebben we een heerlijk avondmaaltijd met elkaar genuttigd. Geweldig om zo te worden onthaald.
Volgens Mees z’n Excel bestandje hebben we ruim 2300 kilometer gereden. Morgen komen er nog wat kilometers bij als we de stad Rome gaan bezoeken. Morgen dus de afsluitende blog.
12092018/Kees
En nu Rome bekijken en afkicken
Echt een geweldige prestatie en zoals al meer wijze mensen gezegd hebben, het is niet alleen het doel, maar ook de weg erheen die geweldig is. Geniet van de paus
Waar gaat de volgende fietsreis naar toe?🚲😀
Wat een geweldige ontvangst en dan die medaiilles, prachtig.
Geniet nog even van Rome met elkaar en dan op huis aan.
Jullie nog fijne dagen toegewenst samen Mees en Marijke.
Len en Mo ook de groetjes en een knuffel voor de kinderen.
.
Nogmaals respect en dank en geniet van de aankomst.
Fijne dagen in Rome, hoop dat jullie nog een beetje energie hebben om daar rond te sjouwen...maar dat zal vast wel, Rome is echt geweldig!
Groetjes en tot ziens, Ed en Gina
Wat een prestatie en wat heb ik van jullie verhalen, foto's en filmpjes genoten. Ik ga het missen, dus ik stel voor: schrijf nog even door, want ook wij moeten afkicken
En hele fijne dag vandaag in Rome! 😘😘
twee mannen op de fiets
Op appeltaart en koffie
en verder (bijna) niets.
Als geestelijk voer gesprekken,
gesprekken met elkaar
Reflecties op het leven
en een kerkhof hier en daar.
Zwaar werd het, steeds zwaarder
fysiek en ook mentaal
Het thuisfront leefde mee
dankzij een dagelijks verhaal.
Nu zijn zij in Rome,
in Rome op de fiets.
Aan hen lof, respect en eerbied!
(en het thuisfront rest het grote niets...).
Het is gelukt. Jullie hebben samen een mooi levrnsverhaal geschreven. Handig wanneer jullie straks in de woonvorm voor senioren zitten. Samen hebben we jullie gevolgd. Het werk begint nu! Eerst herstellen( en dat duurt best een tijdje.) Misschien kan Bart een programma voor jullie maken en daarna mogen jullie het gewone leven weer oppakken. Heimwee naar dit prachtige vrije leven is soms lastig te hanteren. Ook dit biedt kansen, tijdens een saaie werkbespreking is het verzinken in deze herinneringen een manier om te overleven. Ik zag op een foto een kopje koffie met een gebakje...een mooi ankertje om straks in het 'echte' leven het fietsgevoel weer op de roepen.....een fietsgroet Jannes
Nu afkicken en na genietten!! En dan weer in het gewone léven komen.