Gedenkdag

Vandaag 8 september is de geboortedag van mijn vader. Hij is al weer 9 jaar geleden overleden. Vandaag zou hij 93 zijn geworden. Als ik aan hem terugdenk, voel ik warme gevoelens. Ik kon het goed vinden met mijn vader en ik heb veel van hem geleerd. Uiteraard zijn er dingen waarop ik kritiek had, maar hij wist het te compenseren met zijn innemende, zachte karakter.
Eén pijn punt op het gebied van fietsen is er zeker geweest. Van jongs af aan ben ik verliefd geweest op wielrennen. In Den Haag, waar ik opgroeide werd elk jaar de ronde rond Capitol gereden. Destijds een bioscoop, nu het bolwerk van Johan Maasbach wereldzending. Ieder jaar keek ik gebiologeerd naar de goed gesoigneerde renners, met hun prachtige fietsen. Hun glimmende wielen, met geluid van zoevende banden, zingende en soms krakend opschakelende kettingen. Rond mijn achttiende keek ik elke dinsdagavond naar de trainingen van de renners van WV de Spartaan. We woonden inmiddels in Rijswijk en zij trainden om de hoek in de Plaspoelpolder. Ik wilde niets liever dan met hen meetrainen en had mijn racefiets reeds uitgekozen. Een gele Peugeot P10. Hoe vaak heb ik niet voor de etage van de fietsenmaker staan kwijlen… Toen ik mijn plan met mijn vader deelde werd er een soort embargo opgezet. Een racefiets, dat is niets. Veel te kwetsbaar en alles gaat kapot. Pas vele jaren later heb ik bedacht dat de weerstand van mijn vader vooral werd ingegeven door mijn fanatisme en drang om te willen wielrennen. Hij zag de bui wel hangen, veel trainen en weinig studeren en wedstrijden rijden op zondag. Dit laatste was not done.
Ik heb me er bij neergelegd, maar op mijn negentiende heb ik mijn Kreidler verkocht en van de opbrengst mijn eerste Jan Jansen racefiets gekocht. Er zouden er nog vele volgen. Wedstrijden ben ik pas vanaf ongeveer mijn veertigste gaan rijden. Ik ben nou eenmaal een laatbloeier…
Achteraf gezien was het een wijs besluit van mijn vader. De Peugeot was een waardeloze race fiets en ik had de tijd niet om veelvuldig te trainen. 
De liefde voor het fietsen en de techniek van fietsen is tot op heden gebleven en zal nooit overgaan. Veel inzicht in de techniek heb ik aan mijn vader te danken.
Het zal duidelijk zijn dat het voorstel van Mees om samen naar Rome te fietsen voor mij geen echte afweging was. Ik houd van fietsen en het afzien op de fiets.
Tijdens onze tocht maak ik hernieuwd kennis met het afzien op lange afstanden. Er zitten door de op eenvolging van de dagen nieuwe dimensies aan. Met name de vermoeidheid gaat door de lange zware trajecten een rol van betekenis spelen.
Vandaag hebben we een van de vermoeiendste trajecten achter de rug. Ik zal proberen te beschrijven wat er tijdens een lange zware pasbeklimming door me heen gaat. Het begint meestal mild tot de zware stukken boven de 8% komen. Ook dit is te doen, maar in anderhalf à twee uur gaat het merkbaar zwaar worden en komt het moment waarop ik denk, ga ik het volhouden.
Tijdens zo’n beklimming probeer ik een ritme te komen en raak zelfs in een soort trance. Vandaag hadden we zo’n lange beklimming. Het was heet en ik kijk niet naar boven. Ik wil niet weten wat me te wachten staat, dat maakt me alleen maar meer onzeker of ik het ga halen. Ik staar naar het asfalt en tel automatisch mijn pedaal slagen …73,74,75,76,… Het klimmen wordt zwaarder en ik voel me een anti-klimmer uit de Tour de France die in ‘de bus’ naar boven probeert te overleven. Het verschil is echter dat ik uit de bus ben gegooid en moederziel alleen naar boven worstel. Het zweet gutst van m’n hoofd en ik voel alle energie in het zwarte gat dat asfalt heet verdwijnen. De zon is moordend en ik voel geen wind meer. De vliegen hebben nu dezelfde snelheid als ik en beginnen irritant op mijn zweet af te komen. Ik voel zelfs steken in mijn rug. Ik krijg een déjà vu over de ritten door het bos op de Mont Ventoux. Hier overkwam me op een warme dag hetzelfde. Vliegen, vliegen en nog eens vliegen. De vermoeidheid is ondertussen dusdanig toegeslagen dat ik denk aan opgeven. Ik krijg flashbacks van de momenten dat ik Alpe d’HuZes reed, onder het motto ‘Opgeven is geen optie’. Ik denk aan mijn oudste neef, Arnoud waarvoor ik reed. Ik denk aan Marianne waarvoor ik reed. Ze hebben het niet gehaald. Margreet waarmee ik de laatste keer reed, leeft nog en fietst weer fanatiek. Het geeft me nieuwe kracht om door te zetten. OPGEVEN IS GEEN OPTIE!
Met mijn laatste krachten en achter mijn adem kom ik boven. Ik heb het gehaald.
Eergisteren reden Mees en ik een vergelijkbaar zware rit, die eindigde bij een kerkhof. De weg naar het kerkhof was aan weerszijden voorzien van pilaren met de veertien staties van de kruisweg van Jezus. Het besef kwam sterk bij mij binnen; in welke verhouding staat het ‘lijden’ tijdens onze tocht tot dit lijden wat Jezus voor ons mensen heeft gedaan…
08092018/Kees